Już za 2 tygodnie w Bydgoszczy odbędzie się ARTPOP Festival, a na nim wystąpi Grace Jones - obdarzona wyjątkowym talentem i temperamentem, piękna i charyzmatyczna.

Wybitna performerka, z której odważnego show czerpie inspirację młode pokolenie. Wokalistka – legenda, symbol muzyki pop, jedna z barwniejszych postaci kultowego klubu Studio 54. Muza i przyjaciółka Andy’ego Warhola, który malował jej portrety i fotografował. Grace Jones to przecież także jedna z najpopularniejszych i najbardziej rozpoznawalnych modelek o niespotykanej, androgenicznej urodzie. W latach 70 jej zdjęcia zdobiły okładki francuskiego Vogue’a czy Elle. Miłośnicy kina pamiętają ją również jako demoniczną May Day w czternastym z kolei filmie z cyklu o Jamesie Bondzie p.t. „Zabójczy Widok”, (w roli Jamesa Bonda Roger Moore), czy agresywną amazonkę Zulę w „Conanie Niszczycielu”, gdzie zagrała u boku Arnolda Schwarzenegera.

Kilka dni temu podczas Wireless Festival 2011 rzuciła na kolana londyńską publiczność, komentarz był jeden: „to jeden z najlepszych występów na żywo w historii”. „Grace pokazała młodym rywalom jak prezentuje się gwiazda”.

Każdy artysta jest niepowtarzalny i nie sposób zastąpić go innym. Niemniej jednak Grace Jones, która przyjęła zaproszenie na ARTPOP Festival to postać szczególna. To niekwestionowana ikona muzyki, mody i popkultury. Charyzmatyczna wokalistka obecna na scenie już ponad 30 lat, performerka słynąca z futurystycznych kreacji i odważnego show. Wokalistka o jednym z najbardziej charakterystycznych głosów, symbol muzyki pop. Uwielbiana przez publiczność, nieposkromiona buntowniczka, na której wzorują się młode gwiazdy takie jak Lady Gaga – mówi Ewelina Krysiak Dyrektor Zarządzająca SNAP – Cieszymy się, że to właśnie Grace Jones – kwintesencja ARTPOP-u  – wystąpi w miejsce Amy Winehouse, która przecież także inspiruje się jej stylem.

Oprócz Grace Jones podczas ARTPOP Festival Złote Przeboje Bydgoszcz 2011 zobaczymy także indie-rockową sławę Razorlight, najgorętszy muzyczny debiut ubiegłego roku I Blame Coco, uwielbianą przez polską publiczność belgijską grupę Hooverphonic oraz znakomitych polskich wykonawców m. in. Anię Dąbrowską i Brodkę.

A dzień wcześniej, 29 lipca przedsmak festiwalu:
„Szwoleżerowie” Jana Klaty w Teatrze Polskim,
Noc Kina oraz Red Bull Tourbus na Wyspie Młyńskiej!

ARTPOP Festival Złote Przeboje Bydgoszcz 2011 to nie tylko uczta muzyczna jaką 30 lipca
w Myślęcinku zaserwują artyści z najwyższej półki. Dla wszystkich tych, którzy zechcą już poprzedniego dnia pojawić się w Bydgoszczy organizatorzy festiwalu przygotowali solidną dawkę atrakcji kulturalnych.

29 lipca w Teatrze Polskim odbędzie się premiera „Szwoleżerów” w reżyserii niezwykłego Jana Klaty. Sztuka opowiada o subkulturze żużlowców, która nierozerwalnie związana jest z Bydgoszczą – miastem żużlowców i ich motorów. Znakomity reżyser, laureat najważniejszych nagród teatralnych – Jan Klata, we współpracy z cenionym dramatopisarzem Arturem Pałygą i Pawłem Łysakiem, dyrektorem Teatru Polskiego – postanowił właśnie ich uczynić bohaterami swojej najnowszej sztuki „Szwoleżerowie”. Fabuła spektaklu osnuta jest wokół postaci legendarnego Zygi – jednego z pierwszych bydgoskich żużlowców. Na jego motorze nikt inny nie potrafił jeździć, gdy znalazł się wreszcie ktoś, kto spróbował, zginął. To opowieść o subkulturze żużla, która zrodziła się w Bydgoszczy, o adrenalinie, pasji i ryzyku. O żużlowcach, o których krążą legendy jak o bohaterach Dzikiego Zachodu. Ważnym elementem spektaklu będzie muzyka grana na żywo przez przedstawicieli młodej bydgoskiej sceny muzycznej.

Miłośnicy Wyspy Młyńskiej będą natomiast mogli po raz kolejny podziwiać jej przepiękną scenerię podczas Nocy Kina. W plenerowym kinie wyświetlone zostaną dwa rewelacyjne filmy muzyczne. Tutaj także, na Wyspie Młyńskiej, zatrzyma się mobilna scena Red Bulla, na której wystąpi alternatywno-elektroniczno-popowo-taneczna formacja Öszibarack oraz neuro’n’rollowa grupa Hellow Dog.
Wstęp wolny.

ARTPOP Festival Złote Przeboje Bydgoszcz 2011 to festiwal skierowany do ludzi poszukujących w muzyce pop ciekawych indywidualności, nietuzinkowych osobowości i nowoczesnego brzmienia.
30 lipca w Myślęcinku spotkają się najróżniejsze barwy i odcienie muzyki popularnej, których wspólnym mianownikiem będzie nowoczesność i niezwykły, jedyny w swoim rodzaju nastrój tego festiwalu.
Artyści zagrają podczas imprezy organizowanej przez Sony Music Polska oraz Agencję SNAP. Partnerami strategicznymi festiwalu są: Miasto Bydgoszcz i Radio Złote Przeboje.

Bilety na ARTPOP Festival dostępne są w salonach Empik, Saturn, Media Markt oraz na portalach eventim.pl i ticketpro.pl:

VIP – 700 PLN
GOLDEN CIRCLE – 300 PLN
SEKTOR A – 200 PLN
SEKTOR B – 130 PLN

Grace Jones
Sama siebie nazwała kiedyś „Czarną Marilyn Monroe”, gwiazda muzyki disco, ikona stylu i muza Andy’ego Warhola, który fotografował ją na okładkę Vogue’a. Modelka o niespotykanej, charakterystycznej urodzie, śmiała, kontrowersyjna i wyrazista. Karierę muzyczną rozpoczęła pod koniec lat 70 podpisując kontrakt z wytwórnią Island. Ma na koncie świetne, osadzone w nurcie tanecznym płyty, które przyniosły jej międzynarodową sławę. Teledysk do utworu „Slave to the Rythm”, największego przeboju Grace to jeden z najlepszych klipów w historii MTV. Jej piosenka „Libertango” znalazła się na ścieżce dźwiękowej „Frantica” Romana Polańskiego. Piosenkarka występowała także u boku Luciana Pavarottiego. Stała się niejako symbolem lat 80. Po dwudziestu latach przerwy powróciła w 2008 albumem „Hurricane”, dziesiątym, uważanym za najlepszy w karierze. W jego nagraniu brali udział Brian Eno, Tricky, Tony Allen, Sly & Robbie, Bruce Woolley. Charyzmatyczna wokalistka o kontraltowym, rozpoznawalnym od pierwszego dźwięku głosie jest także aktorką znaną z ról m.in w „Bondzie” i „Conanie”. Nic dziwnego, że jej sceniczne show jest mieszanką teatralnych scenografii, futurystycznych kostiumów, porywającej muzyki i hipnotyzującego głosu. Na początku lipca 2011 rzuciła na kolana publiczność londyńskiego Wireless Festival prezentując wyrafinowany koktajl performace’u i wyśmienitej muzyki.

Razorlight
Pochodzący z Londynu Razorlight od lat należą do największych gwiazd gitarowego indie-rocka. Występowali m.in. na koncercie Live8 w Hyde Parku, grali również przed takimi legendami rocka jak Queen z Paulem Rodgersem, The Rolling Stones czy The Who. Ich piosenka “America” oraz album “ Razorlight” dotarły na sam szczyt brytyjskiej listy przebojów. W 2007 roku byli nominowani do prestiżowych Brit Awards w kategoriach “Najlepszy Brytyjski Zespół” i “Najlepsza Piosenka (“America”). Dwa lata temu podbili serca polskiej publiczności dając niezwykle energetyczny i żywiołowy koncert w Warszawie. Jesienią tego roku planują wydanie kolejnej płyty, której zapowiedź z pewnością zagrają podczas festiwalu.

I Blame Coco
Artystka jest kojarzona przede wszystkim dzięki swojej charakterystycznej, lekko ochrypłej barwie głosu. Piosenkarka w swojej krótkiej karierze muzycznej miała okazję współpracować z m.in. Fyfe Dangerfieldem czy Petem Dohertym. Debiutanckim singlem Coco została piosenka „Caesar”, którą wspólnie zaśpiewała ze szwedzką piosenkarką Robyn. Córka Stinga oraz Trudie Styler, aktorki i reżyserki filmowej, Eliot Pauline Sumner znana jako Coco Sumner pod koniec ubiegłego roku zadebiutowała płytą „The Constant”. Swój projekt muzyczny nazwała „I Blame Coco”. Nagrywała pod okiem producenta Klasa Ahlunda, pierwszy singiel zaśpiewała w duecie z wokalistką Robyn. „I am not Sting” śpiewa Coco i z dystansem i poczuciem humoru odnosi się do samej siebie i otaczającego świata. Niekonwencjonalny sposób ubierania się spowodował, że brytyjski Glamour w 2009 roku umieścił ją na liście ikon stylu a WGSN, jeden z najbardziej opiniotwórczych serwisów branży odzieżowej, w kategorii "people to watch". Artystka zaangażowała się także w akcję promocyjną ekskluzywnego domu mody Burberry. Coco zagrała także epizod w filmie Stardust u boku Sienny Miller i Michelle Pfeiffer.

Hooverphonic
Nietuzinkowy, hipnotyzujący i trudny do zaklasyfikowania Hooverphonic to jeden z tych zespołów, które polska publiczność ceni szczególnie wysoko. Przez krytykę okrzyknięci spadkobiercami Massive Attack i Portishead, przez kilkanaście lat istnienia wypracowali jednak własny, niepowtarzalny styl. Belgowie podbili trip-hopowy świat singlem „2 Wicky”. Ich kariera nabrała tempa dzięki Bernardo Bertolucci’emu, który wykorzystał ten utwór w ścieżce dźwiękowej „Ukrytych Pragnień”. Od tej pory muzyka Hooverphonic związana jest z filmem (The Real Blonde, Koszmar Minionego Lata, Shades, serial La Femme Nikita), ich koncerty zaś są niczym spektakle łączące muzykę, światło i obraz w jedną harmonijną całość. Wspólne występy z Moloko i Massive Attack ugruntowały ich pozycję, zaś najnowszy album „The Night Before” uważany jest za najlepsze wydawnictwo grupy. Ostatni warszawski koncert potwierdził wielkość zespołu. Był swoistym misterium, którym na dobre zawładnął sercami publiczności.

Ania Dąbrowska
Wokalistka obdarzona pięknym i subtelnym głosem, wykonuje muzykę z pogranicza pop i soulu często nawiązując do stylistyki retro i lat 60-tych. Debiutowała w 2004r albumem „Samotność po zmierzchu” i od tamtej pory nieustannie odnosi sukcesy. Jej ostatnia płyta „Ania Movie”, przez 7 tygodni utrzymywała się na szczycie listy sprzedaży w Polsce i osiągnęła status platynowej. Delikatna i zmysłowa ale również niezwykle skromna artystka jest laureatką wielu prestiżowych nagród, w tym 4 Fryderyków (w 2006 roku) w kategoriach: Album Roku Pop, Wokalistka Roku, Piosenka Roku oraz Teledysk Roku. W 2009 roku zaśpiewała na płycie Nouvelle Vague „3”, a piosenka z jej udziałem promowała to wydawnictwo.

Monika Brodka
Jej ostatnia płyta to objawienie fonograficzne ostatnich miesięcy w Polsce. Bezceremonialnie zgarnęła 3 statuetki Fryderyka 2011 w kategorii Wokalistka Roku, Album Roku Pop, Produkcja Muzyczna Roku. Monika Brodka wraz ze swoją płytą „Granda” radykalnie zmieniła obrany wcześniej muzyczny kierunek. Po 4 latach przerwy artystka powróciła z bezkompromisowym materiałem, z którym utożsamia się od początku do końca. Muzyczny eklektyzm, jak określa swoje dokonania, rock, folk, trochę elektroniki, w tle słychać nawet trombitę, dudy, skrzypce czy mandolinę. Coś dla siebie znajdą tu zarówno fani Nosowskiej, jak i Peszek.

Hellow Dog
Alternatywa podszyta elektroniką i wyrazistym rytmem. Hellow Dog to projekt piątki poznańskich muzyków. Sami o sobie mówią: "neuro'n'rollowcy" i łączą „liryzm z punkową energią, elektronikę z szorstkimi gitarami, rave'owe szaleństwo początku lat 90. i cekinową poświatę sprzed ćwierćwiecza”. Zadebiutowali w listopadzie 2009 roku singlem "Got 2 Kill This Dog" skomponowanym wspólnie z Kubą Wandachowiczem z Cool Kids Of Death. Rok później na festiwalu w Jarocinie Hellow Dog został wyróżniony za "ciekawe, nowoczesne brzmienie". Formacja zagrała również na Selector Festival w Krakowie. Zespół stanowią: Iwona Skwarek - wokal, klawisze, Piotr Wójcik – gitara, Augustyn Maciejowicz - klawisze, instrumenty elektroniczne, produkcja, Darian Kopaniarz - bas i Witold Skrzypczak – perkusja.

Neo Retros
Swobodnie łączą nowoczesne dźwięki z klasyczną strukturą piosenki oraz rzekomo przestarzałymi instrumentami. Po dwóch niezwykle udanych i świetnie przyjętych singlach, wydali debiutancką płytę „Listen to your lider”. Zespół stanowi czterech muzyków, którzy jak sami zaznaczają, w warstwie muzycznej koncentrują się na emocjach, w tekstach starają się nie nadużywać słowa „baby”, a na scenie cyrkowych popisów. Z dużym dystansem do otaczającego świata i samych siebie, ogromną dawką poczucia humoru robią to co lubią najbardziej – grają. Ich muzyka jest syntezą tradycyjnych akustycznych dźwięków z gitarą elektryczną, wysublimowaną elektroniką, a czasem nawet baglamą i klawesynem.

Öszibarack
Po węgiersku oznacza brzoskwinię. Jak mówią członkowie zespołu: nazwa zobowiązuje, więc grają w klubach i na festiwalach w całej Europie. Łączą w swojej muzyce alternatywną elektronikę z popem i tanecznymi brzmieniami, tworząc oryginalną mieszankę form. Nie stronią od muzycznych eksperymentów i „twórczych kolaboracji”. Pochodzący z Wrocławia zespół tworzą: DJ Patrisia (wokal i teksty – jest także wokalistką zespołu Husky), Agim Dżeljilji (klawisze, produkcja), Tomasz Dogiel (bas) i Zmazik (perkusja). Mają na swoim koncie dwie płyty, nagrane dla wytwórni 2.47 Records.

Sofa
Sześcioosobowy zespół, z trzema wokalistami, grający muzykę soul, experimental, funk, hip-hop, chillout, rnb. Specyficzny styl, charakteryzujący twórczość zespołu, krystalizował się wraz z poszerzaniem się składu. Toruńska Sofa zaskakuje rozmachem stylistycznym, dojrzałością kompozycji oraz klarownością przekazu. Doskonale wie jak spośród muzycznych inspiracji i trendów wydobyć to, co najlepsze, by stworzyć nową jakość artystycznej ekspresji. Muzycy, czerpiąc z hip hopu i soulu, chętnie poszerzają krąg stylistyczny o nowe, dotąd nie eksplorowane przez nich brzmienia analogowych syntezatorów i przesterowanych gitar, nadając nowoczesne i oryginalne brzmienie. Na swoim koncie mają 3 płyty i mnóstwo koncertów, w tym występy przed takimi słąwami jak: Snoop Dog, Us3, Lsuryn Hill, Groove Armada, Morcheeba, Wu Tang Clan, The Black Eyed Peas.

Jan Klata
ur.1973 w Warszawie, reżyser teatralny i dramaturg. Studiował na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie i na Wydziale Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie.
Wyreżyserował: Trzy stygmaty Palmera Eldritcha Ph.K. Dicka (Narodowy Teatr Stary w Krakowie, 2006); Transfer! (Wrocławski Teatr Współczesny im. Edmunda Wiercińskiego Wrocław, 2006); Oresteja Ajschylosa (Narodowy Teatr Stary w Krakowie, 2007);
Szewcy.u.bram Stanisław Ignacy Witkiewicz (Teatr Rozmaitości Warszawa, 2007); Sprawa Dantona Stanisława Przybyszewska (Teatr Polski Wrocław, 2008); Witaj/Żegnaj Suzan-Lori Parks (Teatr Polski Bydgoszcz, 2008); Trylogia wg H. Sienkiewicza (Narodowy Teatr Stary w Krakowie ,2009); Szajba Małgorzata Sikorska-Miszczuk (Teatr Polski Wrocław, 2009); Ziemia obiecana Władysław Reymont (Teatr Polski Wrocław, 2009); Shoot/Get Treasure/Repeat Mark Ravenhill (Düsseldorfer Schauspielhaus, 2010); Wesele hrabiego Orgaza Roman Jaworski (Narodowy Teatr Stary w Krakowie, 2010); Kazimierz i Karolina Ödön Horváth von (Teatr Polski Wrocław, 2010); Utwór o Matce i Ojczyźnie Bożena Keff (Teatr Polski Wrocław, 2011). Ameryka wg Franza Kafki (Schauspielhaus Bochum, 2011). Wielokrotnie nagradzany: Paszport Polityki (2006); nagroda im. K. Swinarskiego (2008); nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2009); Grand Prix - Trylogia wg H. Sienkiewicza i nagroda za oprac. dramatur. tekstu / z S. Majewskim/ - 34 Opolskie Konfrontacje Teatralne Klasyka Polska (2009) Grand Prix - Trylogia wg H. Sienkiewicza - VIII Festiwal Prapremier, Bydgoszcz 2009.

Artur Pałyga
Zadebiutował opowiadaniem opublikowanym w Na Przełaj. Pierwszą jego książką był zbiór reportaży z Białorusi pt. Kołchoz imienia Adama Mickiewicza. Jest laureatem wielu nagród literackich i dziennikarskich. Współpracuje z „Tygodnikiem Powszechnym”, „Rzeczpospolitą” i „Dużym Formatem” – magazynem „Gazety Wyborczej”. W 2006 r. wygrał konkurs ogłoszony przez Teatr Polski w Bielsku -Białej – jego sztuka Testament Teodora Sixta jest grana na deskach tego teatru, a w 2007 r. została zakwalifikowana do finału Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej. Współpracuje z lubelską Sceną Prapremier InVitro. Pomysłodawca i organizator „Teatru Tekstu” w Teatrze Polskim w Bielsku – Białej.
Autor sztuk m.in.: Nic co ludzkie (Scena Prapremier InVitro, 2008), Żyd (Teatr Polski w Bielsku-Białej, 2008), Wodzirej. Koszalin Kulturkamp (Bałtycki Teatr Dramatyczny w Koszalinie, 2008), Hamlet’44 (Muzeum Powstania Warszawskiego, 2008), Turyści (Teatr Polski Bydgoszcz, 2009), Wszystkie rodzaje śmierci (Teatr Łaźnia Nowa Kraków, 2009), Ostatni taki ojciec (Scena Prapremier InVitro, 2009), Tak wiele przeszliśmy, tak wiele przed nami (Teatr Polski w Bielsku-Białej, 2009), V(F) ICD-10. Transformacje (Teatr Polski Bydgoszcz, 2009), Już się ciebie nie boję, Otello! (Scena Prapremier InVitro, 2010).

Paweł Łysak
Ukończył Wydział Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, University of Toronto oraz Wydział Reżyserii Dramatu warszawskiej PWST. W 1998 r. wraz z Pawłem Wodzińskim założył „towarzystwo teatralne”, a w latach 2000-2003 wspólnie kierowali Teatrem Polskim w Poznaniu. Od 2005, przez rok był wiceprezesem Międzynarodowego Stowarzyszenia Teatrów COMET (Cooperation of Middle and East European Theatres). Jako reżyser debiutował spektaklem Roberto Zucco Bernarda M. Koltèsa (1992). Pracował w Teatrze im. Osterwy w Lublinie, gdzie zrobił m.in. Antygonęa w Nowym Jorku Janusza Głowackiego (1993), Wiśniowy sad A. Czechowa (1997), Krzesła E. Ionesco (1998). Poza tym, zrealizował m.in. Bachantki Eurypidesa (Teatr im. A. Mickiewicza, Częstochowa, 1995), Sędziowie Stanisława Wyspiańskiego(Teatr Polski, Warszawa, 1998). W ramach towarzystwa teatralnego zrealizował Shopping and Fucking Marka Ravenhilla (Teatr Rozmaitości, Warszawa, 1998), Ogień w głowie Mariusa von Mayenburga(1999). W czasach dyrekcji poznańskiej przygotował m.in. Noc Helvera oraz Helmucika Ingmara Villqista, Ksiecia niezłomnego Juliusza Słowackiego, Freiheit-Wolność wg Leona Kruczkowskiego, Terroryzm braci Presniakow. W 2005 r. zrealizował Iwanowa Antoniego Czechowa w Teatrze im. S. Jaracza w Łodzi, a trzy lata później Sen Nocy Letniej Wiliama Szekspira.
W Teatrze Polskim w Bydgoszczy wyreżyserował nagradzaną Sprawę Dantona Stanisławy Przybyszewskiej (2008); Trzy siostry wg Antoniego Czechowa (2009); V (F) ICD-10. Transformacje Artura Pałygi (2009); Mleko (2011). W Muzeum Powstania Warszawskiego wyreżyserował Opowiem Wam bajkę na podstawie bajek Zofii Lorentz i wspomnień dziecięcych świadków Powstania, które zgromadzone zostały w muzealnym Archiwum Historii Mówionej (2010).
Często pracuje w Teatrze Polskiego Radia. Jest tłumaczem – razem z Pawłem Wodzińskim opracowali polski wersje dramatów M. Ravenhilla i S. Kane. Jest laureatem nagrody Paszport Polityki 2008 „za konsekwentne budowanie ambitnego repertuaru, za łączenie kolejnych premier z dyskusjami i akcjami aktywizującymi widzów, teatr i miasto.”

Teatr Polski w Bydgoszczy jest jedną z najprężniej działających scen w kraju. Od kilku sezonów TPB pracuje w systemie projektów. Każdy projekt jest zespołem zdarzeń wyprodukowanych i zorganizowanych przez TPB, a dotyczących jednego problemu, określonego hasłem przewodnim.
W skład projektu, oprócz premier, wchodzą: wykłady, warsztaty, panele dyskusyjne, wystawy, konferencje, koncerty, akcje artystyczne, projekcje filmów.
Współpracuje z ważnymi, cenionymi reżyserami takimi jak: Jan Klata, Michał Zadara, Paweł Wodziński, Maja Kleczewska. Spektakle TPB są często zapraszane są na ogólnopolskie oraz międzynarodowe festiwale. W ostatnim czasie prezentowane były m.in. w Moskwie, Pilźnie, Dreźnie i Bernie.
Teatr jest otwarty na współpracę z różnorodnymi instytucjami – od uczelni, po kluby. Współorganizuje rozmaite festiwale z różnych dziedzin: festiwal Camera Obscura, Międzynarodowy Festiwal teatrów offowych „Inne Sytuacje”, Bydgoskie Dni Różnorodności, Bydgoski Festiwal Nauki, Festiwal Muzyka z MÓZG-u. Coraz ważniejszym polem działań są również inicjatywy związane z pedagogiką teatralną.
Prowadzi Scenę Sąsiedzką i Teatr Sąsiedzki, skierowane do wszystkich, którzy widzą siebie po drugiej stronie sceny i chcą zaprezentować swoje umiejętności teatralne.

ARTPOP FESTIVAL ZŁOTE PRZEBOJE BYDGOSZCZ 2011, 30 LIPCA 2011, MYŚLĘCINEK