NAJNOWSZY SPEKTAKL TEATRU KANA:

PREMIERA WE WRZEŚNIU 2014

19 września | piątek | godzina 19.00 | Projekt: MATKA | spektakl – PREMIERA | Teatr Kana | 25/20 zł 20 września | sobota | godzina 19.00 | Projekt: MATKA | spektakl – PREMIERA | Teatr Kana | 25/20 zł 23 września | wtorek | godzina 20.00 | Projekt: MATKA | spektakl | Teatr Kana | 25/20 zł 24 września | środa | godzina 20.00 | Projekt: MATKA | spektakl | Teatr Kana | 25/20 zł 25 września | czwartek | godzina 20.00 | Projekt: MATKA | spektakl | Teatr Kana | 25/20 zł

Rezerwacja biletów na spektakle pod numerem telefonu: 91 434 15 61 lub drogą elektroniczną: paula@kana.art.pl (od poniedziałku do piątku między 9 a 15); zakup i odbiór biletów w Piwnicy Kany od 15 września 2014 roku.

Projekt: MATKA

scenariusz na podstawie tekstów z blogu „Macierzyństwo bez lukru”: Bajki (radziecki-termos.blog.pl), Małgorzaty Dawid-Mróz (manufaktura-radosci.pl), Moniki Grudzień (fjakfrustratka.blogspot.com), Dagmary Klein (la-terra-del-pudding.blogspot.co.uk), Pierwszej Żony (pierwsza-zona.blog.pl), Kasi Salek ("sistermoon"), Joanny Skotnickiej (moje-waterloo.blogspot.com), Agnieszki Sujaty (z książki "Huśtawka") oraz z blogów: Aleksandry Michalak (matkasanepid.pl), Mamy Rysiowej (krystyno-nie-denerwuj-matki.blog.pl) i innych.

adaptacja i reżyseria: Mateusz Przyłęcki muzyka: Andrzej Bonarek piosenka (do tekstu Mamy Rysiowej): Konrad Cwajda rap inspirowany wierszem Hollie McNish “Embarrassed": Piotr Starzyński, Mateusz Przyłęcki na podstawie tłumaczenia Grzegorza Czuchaja rysunki: Gustaw Grygier animacje: Piotr Starzyński realizacja i montaż filmu: Krzysztof Sanecki

obsada: Bibianna Chimiak Marta Giers-Sanecka Karolina Sabat

realizacja: Teatr Kana

zdjęcia: Piotr Nykowski „Poza okiem” opracowanie graficzne: Bartłomiej Smoliński patronat medialny: TVP Szczecin, Echo Szczecina, wSzczecinie, Elewator Kultury, Szczecin Główny premiera: wrzesień 2014

Dlaczego to dla mnie takie ważne:

Bardzo ciężko przeżyłam początki mojego macierzyństwa (zapoczątkowane okropnymi doświadczeniami ze szpitala - rodzić po ludzku - kpina!). Czułam się osamotniona, opuszczona i zapomniana przez cały świat. Sama ze swoją bezradnością, bólem i niepewnością. W akcie desperacji wpisałam do internetu hasło "trudy macierzyństwa", kiedy wyskoczyło mi kilkaset stron - poczułam się znacznie lepiej. Zrozumiałam, że jest wiele kobiet, które myślą i czują podobnie jak ja, co oznacza, że nie jestem nienormalna. Nie wierzyłam, kiedy słyszałam, że szybko o tym zapomnę. Rzeczywiście, biologia jest niesamowita. Pamiętam, że było mi strasznie ciężko, ale już dokładnie nie wiem - dlaczego. Kiedy moja córka stała się małym człowieczkiem, pełnym energii, radości i ciekawości świata, ten pierwszy mroczny czas zaczął zanikać w niezmierzonej, niemożliwej do ogarnięcia miłości. Wiem jednak, że wolałabym o tym wszystkim wiedzieć wcześniej. Dlatego jest dla mnie tak ważne, żeby o tym opowiedzieć, może przyda się to kolejnej początkującej mamie. Jest jeszcze jedna rzecz, która każe mi "krzyczeć" o macierzyństwie takim, jakie jest naprawdę. Nie mogę zaakceptować, że w nowoczesnym czasach, cywilizowanym świecie, który szczyci się wolnością słowa, mówienie o trudach macierzyństwa jest wciąż tematem tabu! Młode mamy często wstydzą się przyznać, co czują i za wszelką cenę chcą udowodnić światu, że są dzielne i twarde. Zwykle kieruje nimi strach przed napiętnowaniem osądem "jesteś złą matką". Nasz spektakl jest pretekstem do rozmowy, nie chcemy narzekać, chcemy mówić jak jest naprawdę, bo to ważne i - drogie mamy! - mamy do tego prawo!

BIBI

Będąc w ciąży miałam wyobrażenie, że macierzyństwo to same cudowności, wzruszające wyzwania, magiczny czas - bo czyż nie jest magiczne, gdy z małej plamki na USG powstaje człowiek? Gdy na świecie pojawił się najpierw pierwszy, potem drugi syn, prócz magii, piękna, sensualności i całkiem nowej rzeczywistości, zderzyłam się (i zderzam się cały czas) z doświadczeniami o nieco innym zabarwieniu, przede wszystkim emocjonalnym, o których niewiele się mówi, pisze, pokazuje. Stawiam czoła szarej rzeczywistości, monotonii, powtarzalności graniczącej z rytuałem. Ciału, które w pewnym sensie nieodwracalnie się zmienia. Bezsennym nocom, nieustannemu czuwaniu i permanentnym lękom o dzieci. Uczuciom i emocjom niewypowiedzianym – bo komu o tym opowiedzieć? Samotności i bezradności. Mierzę się z wiecznym napięciem. Bezgraniczne poświęcenie i nieopisane pokłady cierpliwości – to teraz widzę w lustrzanym odbiciu. O przejściu z beztroski w odpowiedzialność za życie, już nie tylko swoje. Do końca. O trudnych wyborach i podróży - nowej, trochę jak w kalejdoskopie, trochę w nieznane... Właśnie teatrem chcę o tym opowiedzieć. Chcę zaprosić do spotkania. Chcę poruszyć, zwrócić uwagę, przekonać, że jednak warto... Chcę pokłonić się matkom i podziękować mojej własnej.

MARTA

Ja jeszcze nie jestem mamą i nie wiem, czy kiedyś nią zostanę. Mogłoby się w takim razie wydawać, że temat mnie nie dotyczy, jest mi obcy, ale nic bardziej mylnego. Ogromna ilość moich koleżanek, to młode mamy. Obserwuję ich trudy od samego początku, od prób starania się o dziecko, przez czas ciąży, czasem bardzo trudny, którego przechodzenie wiąże się z ogromnym cierpieniem, porody, także te ciężkie, zagrażające życiu, w warunkach, które pozostawiają wiele do życzenia, aż do bycia mamą, bardzo często samotną, bezradną, wystraszoną, dla której życiowy partner nie jest wsparciem, jakiego by potrzebowały. Widzę moje koleżanki umęczone, które nawet nie maja czasu się umyć i wiem, że boją się przyznać do tego, że jest źle, że sobie nie radzą, bo boją się, że zostaną posądzone o to, że są złymi matkami, złymi ludźmi. Mamy rok 2014, a okazuje się, że w naszym kraju mit Matki Polki ma się świetnie. Dlatego młode matki z zapłakanymi oczami uśmiechają się i mówią o magicznym czasie, o tym, że nic nie boli, że świetnie dają sobie radę, a później biorą leki na depresję. Myślę, że to bardzo ważny i trudny temat, który trzeba starać się zrozumieć, ale też oswoić. Ja, jeśli zostanę kiedyś mamą, może będę na wszystko lepiej przygotowana...

                                        **KAROLINA**

Nie udałoby się nam sfinalizować spektaklu, gdyby nie pomoc wielu ludzi. Specjalne podziękowania za pomoc w realizacji dla Janiny Chimiak, Piotra Starzyńskiego, Krzysztofa Saneckiego, Grzegorza Czuchaja, Marty Grygier, Piotra Nykowskiego, Bartłomieja Smolińskiego, Piotra Motasa, Waldemara Nicka i Jacka Iwanowskiego.

Dziękujemy bardzo serdecznie wszystkim, którzy wsparli nasz projekt na portalu Polak Potrafi, a wśród nich byli: Wojciech Teszner, gacz, Joanna Bylińska, Agata Stachurska, Piwnica Kany, Zielona, Mama Igi W., Grisza, pepewroc, Kinga Krzywicka, Marek Smug i Marta Nachowicz -Smug, ewaa, Ania Hoffmann, Inga Kurek-Baranowska, Kasia Jurewicz, olgbraz, Magdalena Lipińska, Dorota Korenicka, Marek Sztark, fema, Alicja Sztark, Rita Szramka, jojap, Teresa Mientkiewicz, Kamera Jazda, Ośrodek Psychoterapii i Treningu Psychologicznego, Maciek Wichary, Chinina, Michał Krzywaźnia, jagger, Aneczka76, bozena.furutin, Piotro Gołębiowski, Magdalena, Anna Kocik, Adam Rębacz, Joanna, Ewa Klockiewicz-Kamińska - Poznań, yoqi, Asia z Igą i Antkiem, Grzegorz Czuchaj, Mama Dzieciucha, Elżbieta Smoleńska, Maria, Łukasz z Poznania, Marek Jakubowicz, Joanna Maksymowicz, Ula Lesicka, Paula Jarmołowicz, Ela Dziedzic-Bojków, Przemek Basiak, Agata Brzóska, Ola Antonowicz, Jan Zaborowski, Anna Zawisza-Kubicka, Marcin Wołowiec, fra niaszot, Piotr Starzyński i inni.