Gabriel García Márquez, światowej sławy pisarz, autor m.in. „Stu lat samotności” i laureat literackiej Nagrody Nobla nie żyje. Popularny „Gabo” miał 87 lat, od kilka lat ciężko chorował.

Garcia Márquez jest często uważany za jednego z najwybitniejszych, a na pewno za jednego z najbardziej znanych pisarzy realizmu magicznego.  – Świat stracił jednego z największych wizjonerów pisarstwa. To był jeden z ulubionych pisarzy mojej młodości – napisał w specjalnym oświadczeniu prezydent USA Barack Obama. Nazwał on pisarza również „reprezentantem i głosem obu Ameryk”.

Pisarz urodził się 6 marca 1927 roku w północnej Kolumbii. Początkowo pracował jako dziennikarz, m.in. w charakterze korespondenta zagranicznego z Rzymu, Paryża, Barcelony, Caracas oraz Nowego Jorku.

Jako pisarz zadebiutował w 1955 roku powieścią „Szarańcza”. Za jego najważniejsze dzieło uznaje się „Sto lat samotności” z 1967 roku. Utwór ten przedstawiając sagę rodu Buendía z zagubionej gdzieś na południowoamerykańskich bezdrożach wioski Macondo, jest jednocześnie swoistą syntezą dziejów całego kontynentu. Powieść okrzyknięto „najważniejszym dziełem literatury hiszpańskojęzycznej od czasów Don Kichota” (Pablo Neruda), natomiast jej specyficzny styl nazwano „realizmem magicznym”. Powieść przetłumaczono na 35 języków, a na całym świecie dotychczas sprzedano ponad 50 milionów egzemplarzy.

W następnych dekadach ukazały się kolejne powieści Marqueza: "Jesień patriarchy" (1975), "Miłość w czasach zarazy" (1985), "Generał w labiryncie" (1989).

Literacką Nagrodę Nobla Márquez otrzymał w 1982 roku. W uzasadnieniu napisano, iż nagrodę otrzymał za „powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu”.

Pisarz przełożył swoje sukcesy literackie na wpływy polityczne. Przyjaźnił się m.in. z Billem Clintonem i François Mitterrandem (b. prezydent Francji). Znany był również ze swej przyjaźni z kubańskim rewolucjonistą i dyktatorem Fidelem Castro. Wcześniej, przede wszystkim w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, sympatyzował z grupami rewolucjonistów działającymi w różnych krajach Ameryki Łacińskiej.

Na podstawie jego książek powstał szereg filmów – m.in. „Kronika zapowiedzianej miłości” (1987), „Zła godzina” (2006), „Miłość w czasach zarazy” (2007), „O miłości i innych demonach” (2009) i „Rzecz o mych smutnych dziwkach” (2011).