Na wojnie przegrywają wszyscy. Tę okrutną prawdę można wyczytać w oczach każdego żołnierza na każdym ze światów…

Łowcy Kości maszerują do Kolanse, na spotkanie nieznanego losu. Udręczeni i wyczerpani, są armią stojącą na skraju buntu. Ale przyboczna Tavore Paran nie daje za wygraną. Jeśli zdoła powstrzymać rozkład swych sił, jeśli kruche sojusze, które wykuła, przetrwają, i jeśli będzie to leżało w jej mocy, zamierza uczynić jeszcze jedno. Rzucić wyzwanie bogom.

Na drodze przybocznej i jej sojuszników stoją potężni wrogowie. Władający straszliwą mocą Forkrul Assailowie zamierzają oczyścić świat – zniszczyć wszystkie cywilizacje i wytępić ludzi – by móc zacząć od nowa. Pradawni bogowie również pragną odzyskać utraconą pozycję. W tym celu skruszą łańcuchy skuwające moc szerzącą ostateczne zniszczenie i uwolnią ją z wiecznego więzienia. Na świat znowu wrócą smoki.

Tak się zaczyna ostatni, apokaliptyczny rozdział Malazańskiej Księgi Poległych Stevena Eriksona, rewelacyjnej sagi, która odmieniła oblicze fantasy.

W księgarniach od 10 stycznia.

Fragment powieści:

– Bóg nas zawiódł.

Aparal Forge zacisnął zęby, by zdławić odpowiedź. Drżał i dręczyły go mdłości. W jego żyłach krążyło coś zimnego i obcego.

Ta zemsta jest starsza niż wszelkie hasła, jakie mógłbyś wymyślić. Bez względu na to, jak często powtarzasz te słowa, Synu Światła, kłamstwa i obłęd otwierają się w nich jak kwiaty w promieniach słońca. Widzę przed sobą tylko pola krwi, ciągnące się we wszystkie strony.

To nie była ich bitwa. Nie ich wojna.

Kto ustanowił prawo mówiące, że dziecko musi podnieść miecz ojca? Drogi Ojcze, czy naprawdę tego właśnie pragnąłeś? Czyż nie porzuciła swego małżonka dla ciebie? Czyż nie rozkazałeś nam żyć w pokoju? Nie powiedziałeś, że dzieci muszą się stać jednym pod nowo narodzonym niebem waszego związku?

Jaka zbrodnia skłoniła nas do tego?

Nawet jej nie pamiętam.

– Czujesz to, Aparalu? Moc?

– Czuję, Kadagarze.

Odsunęli się od towarzyszy, ale nie aż tak daleko, by nie słyszeć krzyków bólu, warczenia Ogarów albo napływających od strony skruszonych skał upiornych strumieni, straszliwego tchnienia chłodu muskającego ich plecy. Przed nimi wznosiła się okrutna bariera. Ściana uwięzionych dusz. Opadająca przez całą wieczność fala rozpaczy. Gapił się na twarze widoczne za cętkowaną zasłoną, przyglądał się bezdennej grozie w ich oczach.

Niczym się nie różniliście od nas, prawda? Nie wiedzieliście, co począć ze swym dziedzic­twem, masywne miecze zwracały się to w tę, to w tamtą stronę w waszych dłoniach.

Dlaczego mielibyśmy płacić za nie naszą nienawiść?

– Co cię gryzie, Aparalu?

– Nie znamy przyczyn nieobecności naszego boga, panie. Obawiam się, że to bezczelność mówić, że nas zawiódł.

Kadagar Fant milczał.

Aparal zamknął oczy. Nie powinien był się odzywać.