„On 8th boulevard. right after sinuous curves.” Koriny Kordovy, „Destiny's Child” Baśki Gwóźdź i „Śmierć 24 klatki na sekundę albo zrób mi tak jak w prawdziwym filmie – choreografia spowolniona w rozdziałach” Agaty Siniarskiej  -  3 spektakle ostatniej edycji SOLO PROJEKTU Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk (premiera, 5.10.2013, Studio Słosownia +3, Poznań) będą prezentowane 7 stycznia w Berlinie na międzynarodowym festiwalu tańca TANZTAGE, w ramach wieczoru Solo Projekt w Sophiensæle.

Spektakl Agaty Siniarskiej „Śmierć 24 klatki na sekundę albo zrób mi tak jak w prawdziwym filmie – choreografia spowolniona w rozdziałach” traktuje o idealnych kobietach, wizerunkach, filmowych wizerunkach, miłości, śmierci i stosunkach płciowych. Artystka bada różnice między choreografią, a filmem - socjalne i genderowe konstrukcje stereotypów i próby ich kwestionowania, ruch i bezruch zarówno w kinie jak i w choreografii, kadrowość filmowego obrazu wiecznej kobiecości.

Spektakl „Destiny's Child” Baśki Gwóźdź dotyczy tematu przeznaczenia, który jest dla niej intrygujący, nawet nie tyle co w życiu jako takim, ale w kontekście jej uczestnictwa w świecie sztuki. W swoim tekście programowym choreografka pisze : „Taniec to nie jest coś co chcę robić. Taniec to jest coś co muszę robić”.

W solo « on 8th boulevard. right after sinuous curves » Korina Kordova mówi o ciele jako o potencjale, którego różnorodność sięga od biegunu erotyki, odporności, wrażliwości, aż po katastrofę.

Podstawową ideą powołanego przez Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk w 2006 roku programu SOLO PROJEKT jest wspieranie polskich twórców tańca w poszukiwaniach własnego, indywidualnego języka artystycznego. Program przeznaczony jest dla tancerzy i choreografów, których zainteresowania wychodzą poza tradycyjnie rozumiany „teatr tańca”. Szczególny nacisk, zgodnie z ideą całego programu, postawiony jest tutaj na proces twórczy i artystyczny eksperyment z nadzieją na podjęcie próby refleksji nad sztuką tańca i być może zredefiniowania samego jego pojęcia lub poszukiwania nowych środków cielesnej ekspresji. Mottem programu są słowa angielskiego choreografa Jonathana Burrowsa: „do stworzenia tańca potrzebne są dwie nogi, dwie ręce i przede wszystkim głowa” zachęcające młodych artystów do odrzucenia teatralnego sztafażu na rzecz skupienia się na poszukiwaniach cielesnych i formalnych. W tych poszukiwaniach choreografowie prowadzeni są przez profesjonalistów i autorytety z dziedziny tańca z całego świata.

Do tej pory spektakle w ramach SOLO PROJEKT stworzyli: Anita Wach, Janusz Orlik, Domnika Knapik, Konrad Szymański, Renata Piotrowska, Barbara Bujakowska & Marcin Janus, Tomasz Bazan, Karol Tymiński, Małgorzata Haduch, Ramona Nagabczyńska, Magdalena Przybysz, Aleksandra Borys, Anna Nowicka, Rafał Urbacki, Irena Lipińska, Iza Szostak, Aleksandra Ścibor, Marzena Krzemińska, Marysia Zimpel, Magdalena Ptasznik – nazywani dziś „Pokoleniem solo”. (Witold Mrozek, Pokolenie Solo, NowyTaniec.pl, 29.09.2008, ©Fundacja Performa).

5 października do grupy tej dołączyły Agata Siniarska, Korina Kordova i Baśka Gwóźdź, których opiekunem artystycznym programu był dyrektor artystyczny Dansehallerne w Kopenhadze, kurator tańca, dramaturg i performer Bush Harstorn. Najmłodsze absolwentki projektu zaprezentują swoje spektakle na niemieckim Festiwalu podczas wieczoru Solo Projekt.

http://www.sophiensaele.com/produktionen.php?IDstueck=1196&hl=de

O ARTYSTACH

BAŚKA GWÓŹDŹ

Absolwentka Studium Wokalno – Baletowego przy Teatrze Muzycznym w Gliwicach oraz Kulturoznawstwa w specjalności Zarządzanie w kulturze. Studiowała również w PWST w Krakowie, na Wydziale Teatru Tańca w Bytomiu. Współorganizatorka Wrocławskiego Festiwalu Ruchu CYRKULACJE oraz asystentka producenta Deltebre Dansa Festival w Hiszpanii w 2012. Stypendystka Alternatywnej Akademii Tańca w Art Stations Foundation w Poznaniu, stażystka Teatru ZAR w Instytucie Grotowskiego we Wrocławiu, a także słuchaczka Uniwersytetu Otwartego przy Instytucie im. J. Grotowskiego w latach 2010-2013. W przeszłości związana zawodowo ze Sceną Tańca w Teatrze Muzycznym „Capitol” we Wrocławiu, obecnie współpracuje z Art Color Ballet w Krakowie oraz jest rezydentką w Art Station Fundation/Stary Browar Nowy Taniec w Poznaniu. Tańczy, tworzy choreografie do spektakli teatralnych i prowadzi warsztaty tańca oraz zajmuje się rytualnym masażem Lomi Lomi Nui.

baska.gwozdz.blogspot.com

KORINA KORDOVA

Tancerka, choreograf. Pracowała w rodzinnej Brazylii oraz w Holandii, zanim przeprowadziła się do Polski, aby dołączyć do zespołu Śląskiego Teatru Tańca (PL).  Przez 7 lat grała z nimi spektakle w Europie, Ameryce Północnej i Azji. Pracowała z wieloma polskimi oraz zagranicznymi choreografami, takimi jak: Jacek Łumiński (PL), Anna Piotrowska (PL), Barbara Bourget (CAN), Mihai Mihalcea (RO), Idan Cohen (ISR), Kuik Swee Boon (SGP), Suzana Gomes (NL/BR), Irad Mazliah (ISR) i Helena Ganjalyan (PL). Współpracowała z Kokoro Dance (CAN), BalletMet (USA), Samovarteateret (NO) i Teatrem Tanća Zawirowania (PL). Jest autorką solowych spektakli: “Mobile Variations”, “Night”, “Karolina" oraz “Borderline”. Stypendystka organizowanej przez Art Stations Foundation Alternatywnej Akademii Tańca w 2012 roku. W 2013 roku rozpoczęła także pracę we własnym kolektywie artystycznym Flesh System, którego celem jest współpraca z innymi niezależnymi twórcami. W ramach Flesh Systemu współtworzyła duety "± 30 we are here for you" oraz "Once/ twice simultaneously" z Przemkiem Kamińskim. Jest także członkiem Centrum w Ruchu - związku niezależnych tancerzy rezydujących w Warszawie.

AGATA SINIARSKA

To fikcyjna postać o wielu talentach i przeszłości kryminalnej, świadomie dziejąca się rozdział po rozdziale w przestrzeni choreograficznych sekwencji, żarliwie pracująca nad ideą kobiecej personifikacji.

Dając szansę przez lata różnym rodzajom form teatralnych, obecnie studiuje zadania choreograficzne w Berlinie, nie zapominając jednak przeszłych doświadczeń i kultywując pragnienia wobec języka i pisania, kina i animacji. Uzależniona od fikcji Agata prowadzi swe dochodzenia pomiędzy życiem/śmiercią w obrazie a życiem/śmiercią poza kadrem, tworząc z siebie samej, poprzez przypisane jej kulturowe struktury, narzędzia wizualnej retoryki. Każdy wizerunek, podsycany przez energię głębokiej teoretycznej jękliwości, robi z pasją i wielką fascynacją. Wielokrotnie nie samotnie, ale w kompanii wielu wspaniałych awanturników.