Wielokrotnie w moim życiu zadziwiało mnie to, co można by nazwać prądem opinii, nagłą zmianą, którą on wywołuje, siłą zarażania, mającą charakter istnej epidemii (…) Ludzie zmieniają swoje poglądy, zmieniają siebie, i gotowi są z całą świadomością zamordować tych, którzy tych poglądów nie podzielają. Za nimi idą inni i tak dalej. Wszystko to dzieje się nie w kategoriach intelektu, ale uczucia, ślepego witalizmu. – mówił w rozmowie o Nosorożcu Eugene Ionesco.
Bérenger pracuje w dużej firmie. Nieusatysfakcjonowany pracą, niezadowolony z codziennej rutyny, chciałby żyć więcej i bardziej. Ma wielkie aspiracje, ale niewielkie możliwości. Kiedy jednak w mieście ludzie zaczynają zmieniać się w nosorożce, Bérenger postanawia pozostać sobą.

 

Dla mnie to jest tekst o sile dobrowolnego zrzeczenia się własnego myślenia na rzecz myślenia zbiorowego, zawieszenie swojej indywidualności. Człowiek współczesny swój światopogląd opiera na przekazie mediów. Dodajmy, często mediów plotkarskich, opisujących świat pobieżnie. Mechanizmy rynkowe chcą nas zmienić w niezaspokojoną masę konsumentów. Dziś to zagrożenie jest perfidne, bo nie jest związane z żadnym przymusem totalitarnym, ideologią czy filozofią. Ten proces dzieje na zasadzie łagodnej perswazji, która przyjmujemy, często nieświadomie. Wielu ludzi tak żyje – pracują do późna, brakuje im czasu dla rodziny, mają za to nowy model telefonu i wakacje na Malediwach. O tym warto rozmawiać z widzem, zapytać, którą drogę wybrać. Być może lepiej jest nie myśleć, poddać się wszystkiemu? Bycie nosorożcem może być kuszące. – mówi reżyser spektaklu

 

Nosorożec:
Obsada: Berenger: Paweł Domagała, Jan: Krzysztof Ogłoza, Dudard: Sławomir Grzymkowski, Botard: Waldemar Barwiński, Papillon: Andrzej Blumenfeld, Daisy: Anna Szymańczyk, Pani Beuf: Magdalena Smalara, Pan Jan: Maciej Szary, Żona Jana: Mirosława Krajewska (gościnnie), Strażak: Piotr Siwkiewicz, Pracownicy biura: Marta Król, Anna Gorajska, Agnieszka Roszkowska, Agata Wątróbska/Zuzanna Grabowska, Krzysztof Brzazgoń, Michał Podsiadło, Sebastian Skoczeń (gościnnie).
Nowy przekład – Piotr Kamiński
Reżyseria: Artur Tyszkiewicz
Scenografia i kostiumy: Justyna Elminowska
Muzyka i opracowanie muzyczne: Jacek Grudzień
Ruch sceniczny: Maćko Prusak
Reżyseria świateł: Mateusz Wajda
Polska premiera spektaklu odbyła się w lipcu 1961 roku w Teatrze Dramatycznym m. st. Warszawy. Spektakl wyreżyserowała Wanda Laskowska, wystąpili m.in. Lucyna Winnicka, Wiesław Gołas i Jan Świderski.