Teatr Groteska w Krakowie ma przyjemność zaprosić 27 kwietnia o godz. 19:00 na premierę spektaklu: "Jeszcze nie pora nam spać".

Świetne teksty zyskują tu godne wykonanie. Aktorzy grają brawurowo i z ogromnym talentem komicznym. Przez spektakl przetacza się korowód wyrazistych postaci, zaskakują rozwiązania inscenizacyjne, a kilka scenek to komediowe majstersztyki. Istotnym atutem przedstawienia są piosenki. Rewelacyjną muzykę do nich skomponował Bolesław Rawski.

Twórcy w niezwykle inteligentny i dowcipny sposób diagnozują współczesny świat: wyścig szczurów, gonitwę za pieniędzmi, głupotę mediów, ksenofobię, cynizm, intelektualne i duchowe zasypianie… I próbują obudzić ten świat słowami:

Więc wejdźmy w tę noc, panowie;

Idźmy do ludzi, by żyć.

Pofruńmy gdzieś tam – w rozmowę,

Jeszcze się dusza w nas tli.

Więc wejdźmy w tę noc, dziewczyny;

Wejdźmy w tę noc, póki trwa;

Do tańca się tam rzucimy,

Będą po świt dla nas grać.

Więc wejdźmy w tę noc, chłopaki;

Nasza ta noc jest, psiamać!

Więc chodźmy się życia napić,

Jeszcze nie pora nam spać.

Grupa Rafała Kmity powstała w roku 1993. W ciągu 20 lat działalności zagrała ponad 1800 przedstawień, prezentując swoje spektakle nie tylko w Polsce, ale również w Rosji, Szwecji, Austrii, Francji, a także w Stanach Zjednoczonych. W tym czasie przez przedstawienia Grupy przewinęło się blisko stu wykonawców (m.in. Anita Lipnicka, Sonia Bohosiewicz, Marta Bizoń, Tomasz Kot, Tadeusz Kwinta, Feliks Szajnert, Krzysztof Pluskota). Scenarzystą, autorem wszystkich tekstów oraz reżyserem Grupy jest Rafał Kmita, natomiast kompozytorem i kierownikiem muzycznym – Bolesław Rawski. Grupa Rafała Kmity zdobyła wiele nagród na festiwalach teatralnych i kabaretowych. Między innymi trzykrotnie wygrała Przegląd Kabaretów PAKA w Krakowie (1993, 1994, 1995), co nie udało się nikomu ani wcześniej ani później. To z tamtego okresu pochodzą słowa Andrzeja Mleczki: „Z dziką radością obejrzałem „Pop-show” kabaretu Rafała Kmity. Zapewnił mi on nie tylko strawę intelektualną, i nie tylko był piekielnie śmieszny, ale nawiązywał również do kabaretu moich marzeń, czyli był na pograniczu teatru, rewii i tradycyjnego przedstawienia kabaretowego.”