Już dziś nakładem Lou Rocked Boys ukazuje się najnowsza płyta zespołu The Bill - "8siem".

„8siem”, jak nazwa wskazuje, to ósma płyta w dorobku The Billa, a pierwsza która powstała w nowym składzie.
W zespole pozostali Dariusz „Kefir” Śmietanka i Sebastian Stańczak, który grał już na „Historiach Prawdziwych”. Zmianie uległa sekcja rytmiczna. Na bębnach gra Artur „Artie” Woźniak, a na basie od 3 lat gra Gerard „Gere” Chodyra.
Praca nad krążkiem rozpoczęła się w momencie pojawienia się nowego perkusisty - wyjątkowa pracowitość i bardzo duże umiejętności Artiego wniosły do zespołu powiew nowego i dodały energii, by próbować jeszcze raz.

Pierwsze nagrania pojawiły się w połowie 2012 roku, jednak forma ich realizacji nie była zadowalająca, więc rozpoczęli od nowa. The Bill wrócił do sali prób Miejskiego Ośrodka Kultury w Pionkach i w spokoju przez prawie rok przygotowywał kolejne piosenki. W sferze muzycznej dominował Sebek. To on skomponował 9 z 12 utworów na płycie. Teksty, jak zwykle napisał Kefir. Do warszawskiego Freeze Art Studio weszli w lutym. Oddając się pod opiekę Marcina „Marchewy” Mackiewicza, stworzyli płytę, której brzmienia oczekiwali od lat. Doskonała atmosfera w studio i rok ciężkiej pracy na próbach, pozwoliły nagrać materiał w tempie, którego nikt się nie spodziewał. Brak powtórek podczas nagrywania i malutkie „brudy” pozostawione na nagraniach, powodują, że płyta momentami brzmi jak nagrywana na „setkę”, bardzo naturalnie i świeżo. W warstwie tekstowej dominuje egzystencjalizm. Niektóre tematy są kontynuacją opowieści rozpoczętych na „Historiach Prawdziwych”. Uwagę zwraca niezwykła jak na ten rodzaj przekazu (to przecież punk rock) pochwała życia. „Bo w życiu najlepsze jest życie” to motto płyty a zarazem słowa kończącej płytę piosenki „Tu i teraz”. W odróżnieniu od poprzedniego krążka na „8siem” pojawiają się również tematy społeczne. „Ordery Chwały” to protest przeciwko wojnie, a „Wystarczy Być” dotyka zjawiska „polskiej gwiazdy” i zawodu „celebryta”.

Płyta jest bardzo zróżnicowana brzmieniowo. Mieszają się tu bardzo ostre, prawie hard core’owe i metalowe riffy z typowym, melodyjnym punk rockiem. Jest też trochę wolniej i bardziej nastrojowo, pojawiają się dźwięki bazujące na stylistyce lat 60.