25 lutego we Wrocławiu odbędzie się pierwszy klubowy koncert. Bez zbędnych wstępów, Panie i Panowie - pierwszy w historii artysta reggae, który zdobył nagrodę Grammy. Wielki i chyba najbardziej doceniany głos BLACK UHURU - MICHAEL ROSE!

Wsparcie z polskiej strony zapewni RAS LUTA i Riddim Band, który szykuje się do promocji nowego albumu.

MICHAEL ROSE
RAS LUTA & Riddim Band
& more

Michael Rose:

Jeden z najwybitniejszych jamajskich artystów, członek Black Uhuru Michael Rose, był jednym z fundamentalnych kamieni ruchu roots, zanim rozpoczął pełną sukcesów karierę nowoczesnego dancehall'u. Jego praca z Uhuru pomogła grupie zdobyć nagrodę Grammy, to właśnie jego charakterystyczne wokale nadały całej muzyce rozpoznawalny styl – Waterhouse Sound. Okolice Waterhouse w Kingston to miejsce w którym Rose urodził się 11 lipca 1957 roku. To właśnie tam Artysta dojrzewał wraz z miłością do muzyki i rozpoczynał swoją karierę będąc jeszcze nastolatkiem, występując w konkursach w których prezentował swój talent. Później rozpoczął pracę w kręgu hoteli North Coast. Kiedy ukończył 15 lat wrócił do stolicy i nagrał swój pierwszy singiel, DJ'owską wersję „Woman a Gineal fe True” Andeli Forgie's pod produkcją Newtona Simmonsa. To było jedynie przedsmakiem i zapowiedzią tego co ma dopiero nadejść. Wkrótce potem Artysta połączył siły ze swoim przyjacielem z dzieciństwa, Sly'em Dunbar’em, który poznał go z producentem Niney'em Holness'em. Rose nagrał kilka numerów dla Holness'a w 1972: „Clap the Barber”, „Love Between US”, „Freedom Over Me”, i najlepszy ze wszystkich „Gues Who's Coming to Dinner”. Mimo iż żaden z tych utworów nie podbił list przebojów wokalista zajmował powoli miejsce wykonawcy, którego brzmienie może przewrócić muzyczny świat do góry nogami. Oprócz współpracy z Holness'em Rose nagrał także utwór z Lee Perry'm, „Observe Life” - to także zrobiło swoje.

W każdym razie to właśnie Dunbar dodawał odwagi swojemu przyjacielowi, aby ten nie przestawał pisać, co zresztą Rose robił podczas perkusyjnej trasy z Peter'em Tosh'em. Po powrocie Dunbar zaprowadził artystę do Prince Jammy'ego a ten z kolei przedstawił go Ducky Simpson, który próbował zreaktywować swoje wokalne trio – Uhuru. Z pomocą poprzedniego frontmana Errola Nelsona przy werbowaniu powstało Black Sounds Uhuru. Trio nagrało swój debiutancki album „Love Crisis” w 1977 roku pod produkcją Jammy'ego. Później album został zremixowany i wypuszczony na całym świecie jako Black Sounds of Freedom. Wkrótce potem Nelson opuścił zespól i zastąpiła go Puma Jones. Black Uhuru było wtedy kompletne. Ze swoimi kolejnymi albumami nadzorowanym przez Sly Dunbara i jego partnera Robbie Shakespeare'a i nagrywanymi przy akompaniamencie Revolutionaries, Black Uhuru wprowadziło ruch roots na międzynarodową arenę.

Podczas swojej błyskotliwej kariery klasycznych singli i genialnych albumów trio osiągnęło szczyt sukcesu w 1985 roku, kiedy to „Anthem” wygrało pierwszą w historii nagrodę Grammy w nowo powstałej kategorii Reggae. Wtedy Rose postanowił opuścić grupę i zniknąć z międzynarodowej sceny. Po zakupieniu ziemi w Błękitnych górach, wcześniejszy chłopiec z miasta zamieszkał na wsi i otworzył farmę kawy. Jednak nadal kontynuował nagrywanie, wypuszczając tylko jamajskie single, z których wiele było hitami. Utwory takie jak „Monkey Business”, „Visit Them”, „One a We Two a We” z powrotem połączyły go ze Sly Robbiem.

w 1990 Rose rozpoczął swój powrót na międzynarodową scenę wypuszczając w Wielkiej Brytanii swój solowy album „Proud”. Dwa lata później w Japoni ukazała się „Bonanza” a następnie w 1994 „King of the General”. Rok później wytwórnia Taxi wypuściła na rynek Sly Robbie Presents Mykal Rose: The Taxi Sessions, które zawierały utwory powstałe w poprzednim dziesięcioleciu. To właśnie wtedy artysta transformował swoje imię na etiopskie Mykal i właśnie pod nazwiskiem Mykal Rose wypuszczał swoje jamajskie single. W USA wytwórnia VP wypuściła „Voice of the Ghetto”, album nadzorowany przez Anthony'ego Deheny'a i Bunny Gemini. Z kolei w Wielkiej Brytani Ruff Cut wydał „Last chance” wyprodukowane przez Junjo Lawes, (tytułowy utwór był wielkim hitem klubowym). Następnie Rose zwrócił na siebie uwagę wytwórni Heartbeat, która podpisała z nim kontrakt i umieściła ponownie w studiu z producentem Holness'em. Rezultatem był reprezentatywny album artysty, jego trzecie wydanie w roku 1995. Utwór „Short Temper” był także poprzedzony singlem. W 1996 Rose wydał albym „Nuh Carbon”, który w stanach wyszedł pod etykietą wytwórni RAS, ale zawierając także starsze nagrania nadzorowane przez Jah Screw. W międzyczasie Heartbeat wydało całkiem nowe „be yourself”, które poprzedzał hit klubowy „Rude Boys (Back in Town)”. Album zawierający dwa klasyczne utwory Black Uhuru „Guess Who's Coming to Dinner” i „I Love King Selassie” wywołał burzę. Dubowa część albumu również się ukazała, „Big Sound Frontline”. Sam Rose również zajął się produkcją i założył 3 wytwórnie, Grammy Rose, Ruff Roze i Imaj, wszystkie 3 stanowiły swego rodzaju ojczyznę jego muzyki i produkcji.

Artysta wyruszył w trasę w 1996 razem z Heartbeat's-Culture Splash Tour. Kontynuował trasę w 1997 i występy na żywo z tego okresu ukazały się na „Party in Session – Live Album”, albumie wydanym później w tym samym roku. To był dla niego zdecydowanie pracowity okres, który zaowocował powstaniem jego nowego albumu „The Mafia Fluxy” wyprodukowanym przez Dance'a Wicked'a, nagranego przy akompaniamencie zaprzyjaźnionego Dub Wicked. W międzyczasie brytyjscy fajni mieli okazję posłuchać nowo wydanego albumu „Selassie I Showcase” nadzorowanego przez Frenchie and Fashion oraz Rose's Maxium Sound hits zawierającego „Rush on the Tonic”, i „Jah is my Shepherd”, z udziałem DJ Cutty Ranks. Naturalnie to nie pierwszy raz kiedy Rose łączył swoje siły z DJ. Shabba Ranks odegrał również niemałą rolę w nowej wersji klasyków Uhuru „Shine Eye Gal”, w utworach takich jak „Burn Down Rome” współpracował także z wcześniejszym zamiennikiem z Black Uhuru Juniorem Reid'em. Później artysta nagrał również nową wersję Guess Who's Coming to Dinner” z afrykańskim artystą Dr. Alban'em, nazywając utwór „Karolina”.