Amy Winehouse i pierwsze co mi się kojarzy z tą niezwykła dziewczyną to jej wyjątkowa uroda, specyficzny makijaż, włosy upięte w charakterystyczny ul, masa tatuaży, ciekawe kreacje i wyjątkowy „czarny” głos zamknięty w filigranowej figurce Brytyjki. Niestety, to tylko moje pierwsze skojarzenia, bo zaraz potem przed moimi oczami pojawia się obraz Amy upitej w sztok z rozmazanym makijażem, obrzydliwym uśmiechem i kieliszkiem czy butelką alkoholu w dłoni. Czytając o jej wybrykach i przeglądając portale plotkarskie z prawdziwym niesmakiem patrzyłam jak ta utalentowana, młoda dziewczyna stacza się po równi pochyłej wprost do grobu. Dlaczego? Przecież miała wszystko: kochającą rodzinę, przyjaciół, fanów na całym świecie, magiczny głos i niezwykły talent ubierania uczuć w słowa, więc czemu, na litość boską, tak się zniszczyła dołączając do słynnego Klubu 27?

Szukając odpowiedzi na to nurtujące pytanie sięgnęłam po biografię Amy, która ukazała się rok po jej śmierci i została napisana przez Micha Winehousa, ojca młodej artystki, który znał swoje ukochane dziecko najlepiej.

Amy przyszła na świat 14 września 1983 roku w Londynie, w żydowskiej rodzinie kochającej muzykę jazzową. Dziewczynka od najmłodszych lat błyszczała swoją wyjątkowością. Pełna energii uchodziła za żywe srebro, które nie cierpiało, gdy nie zwracano na niej uwagi. Mała Amy uwielbiała śpiewać i tańczyć, a także psocić. Jej ojciec z rozczuleniem opisuje jej psoty i niewinne ucieczki w pierwszych rozdziałach biografii. Nie sposób się nie uśmiechnąć czytając o tym, jak mała Amy postanowiła ukryć się przed swoim tatą w centrum handlowym i porządnie go nastraszyć. Jako żywiołowe dziecko mała Winehouse nie potrafiła spokojnie wysiedzieć na lekcjach, co skutkowało kilkakrotnym wyrzuceniem z najróżniejszych szkół, ale młoda artystka wcale się tym nie przejmowała, bo nieustannie i z taką samą energią dążyła do wyznaczonego celu, a mianowicie do zdobycia sławy jako piosenkarka, bo jak napisała w swoim podaniu o przyjęcie do Szkoły Teatralnej Sylwii Young: "Chcę, by ludzie, słysząc mój głos mogli po prostu… zapomnieć choć na chwilę o swoich troskach".* Nie, nie chciała śpiewać dla pieniędzy, chciała śpiewać dla ludzi, wyciągać ich z dołków swoją muzyką i niesamowitym wokalem. Szczerze przyznaję, udaje jej się to bezsprzecznie i śmiało stwierdzam, że osiągnęła to, czego pragnęła. Szkoda tylko, że tak szybko spadła z firmamentu wielkich gwiazd muzyki współczesnej.

Mitch Winehouse podjął się nie lada wyzwania spisania historii swojej ukochanej córeczki zaraz po jej tragicznej śmierci. Przez opublikowanie biografii Amy chciał przede wszystkim zdementować plotki na jej temat i przedstawić światu inną Amy. Nie tą, która pod wpływem alkoholu, narkotyków i toksycznej miłości do Blake’a Fielder-Civila – faceta, którego obchodziły tylko pieniądze Winehouse była główną bohaterką licznych skandali, publicznych kłótni i bójek. Historia napisana przez Mitcha to opowieść o niezwykle wrażliwej, uroczej dziewczynie ze wspaniałym wnętrzem oraz tysiącem pomysłów na minutę i milionem marzeń do spełnienia.

Pierwsze rozdziały to spis tych najcudowniejszych wspomnień ojca z dzieciństwa jego ukochanej córeczki. Podczas lektury czuć nieopisaną ojcowską miłość wyciekającą spomiędzy stron biografii. Dodatkiem są tutaj fragmenty kartek urodzinowych, które Amy zasypywała swojego ojca w każde jego święto.

Im dalej czytelnik brnie w historię Winehouse tym mroczniej. Dziewczyna kończy szkołę, zaczyna robić karierę, która rozkwita niczym przepiękny kwiat. Niestety, kapryśny los postawił przed uroczą, utalentowaną i pełną energii dziewczyną lekkomyślnego faceta, który po prostu lubił (i lubi) ćpać. Wiecie, że miłość jest ślepa, więc Amy zakochała się do szaleństwa w Blake’u. Ojciec piosenkarki pisze o tym związku z niemalże namacalną złością momentami przeradzającą się w prawdziwą nienawiść. Jego córeczka, jego promyczek z dnia na dzień za sprawą obcego mężczyzny zaczyna czerpać radość z nałogowego ćpania i picia. Śpiewanie i kariera idą w odstawkę, bo młoda dziewczyna zaślepiona miłością spełnia każdą zachciankę ukochanego, który ją bezczelnie wykorzystuje. Z czasem relacje Winehouse’a zaczynają pachnieć żalem i smutkiem, a nawet rozpaczą i bezsilnością. Czarę goryczy przepełnia pierwsza zapaść Amy. Ojciec postanawia rozpocząć walkę o córkę i obraz tej burzliwej, niezwykle trudnej i tragiczniej walki możecie znaleźć na stronach biografii.

Nie szukajcie w tej książce szczegółowych opisów ze scenicznego życia Amy. "Amy, moja córka" to przede wszystkim historia osobistego życia tej niesamowitej gwiazdy, która po nagraniu zaledwie dwóch znakomitych albumów spadła z nieba sławy zostawiając pogrążonych w rozpaczy najbliższych, przyjaciół, znajomych oraz rzesze fanów. Zostawiła po sobie kilka świetnych piosenek, pięknych klipów i tysiące marzeń, których nie zdążyła spełnić.

Czytając historię tej młodej Brytyjki nie raz i nie dwa miałam łzy w oczach, bo przez te wszystkie lata miałam ją za pijaczkę i narkomankę, która po prostu polubiła używki i straciła nad nimi kontrolę z racji rozrywkowego życia. Po lekturze biografii napisanej przez Mitcha Winehouse’a widzę, że Amy była niezwykłą, wrażliwą dziewczyną, która najnormalniej w świecie zakochała się w nieodpowiednim człowieku. Człowieku, który bezapelacyjnie zniszczył ikonę muzyki, dziewczynę, która swoim głosem, talentem i wrażliwością mogła zawojować świat zdobywając najważniejsze i najcenniejsze nagrody muzyczne oraz podbijać serca ludzi na całym świecie.

Mimo, że nie jestem wielką fanką Amy to naprawdę lubię posłuchać jej piosenek, szczególnie wtedy, kiedy męczy mnie dół. Uwielbiam barwę jej silnego, specyficznego głosu i historii zamkniętych w jej utworach. I wierzę w każde słowo napisane przez Mitcha, bo to on najlepiej znał swoje dziecko i wiedział, co jej w duszy gra.