Rozdział 2
Nagle obudził ją dzwonek telefonu stojącego na biurku. Popatrzyła w oszołomieniu na monitor, na którym zobaczyła tylko nagłówek: "Tygodniowy raport, 4–8 lipca 2016", lecz ani słowa więcej. Musiała zasnąć, gdy zastanawiała się, od czego zacząć. W prawym dolnym rogu monitora widać było godzinę: 9.12. Chciała wcześnie zacząć pracę i nic z tego nie wyszło. Podniosła słuchawkę i pokręciła głową, usiłując zmniejszyć ból szyi.

– Sekcja Analiz Behawioralnych, mówi Bentley.

– Zoe – rozległ się głos Mancuso. – Dzień dobry. Mogłaby pani wpaść do mojego gabinetu? Chciałabym, żeby pani na coś zerknęła.

– Jasne. Już idę.

Biuro szefowej sekcji znajdowało się cztery drzwi dalej w tym samym korytarzu. Wisiała na nich mosiężna tabliczka z napisem: SZEF SEKCJI CHRISTINE MANCUSO. Zoe zapukała, a Mancuso natychmiast zaprosiła ją do środka.

Zoe zajęła miejsce w fotelu dla gości naprzeciwko biurka. Mancuso siedziała po przeciwnej stronie, bokiem do niej. Spoglądała w głębokim skupieniu na akwarium stojące przy tylnej ścianie gabinetu. Wyglądała imponująco, jej brunatna skóra była gładka i prawie nie zdradzała śladów wieku. W czarnych włosach związanych z tyłu gdzieniegdzie lśniły srebrzyste pasemka siwizny Zoe patrzyła na profil szefowej i widziała pieprzyk koło jej ust.

Spojrzała na przedmiot fascynacji Mancuso. Wnętrze akwarium często się zmieniało zgodnie z kaprysami szefowej. W tej chwili wyglądało jak dżungla, unosiły się w nim kępy zielonych i turkusowych roślin. Pomiędzy nimi leniwie pływały żółte, pomarańczowe i fioletowe rybki.

– Źle się czują? – spytała.

– Belinda jest dziś przygnębiona – mruknęła Mancuso.

– Myślę, że jest wytrącona z równowagi, bo Timothy pływa z Rebeccą i Jasmine.

– No cóż... może Timothy potrzebował odmiany – zasugerowała Zoe.

– Timothy to sukinsyn.

– Rozumiem... Eee... zdaje się, że chciała pani ze mną porozmawiać?

Mancuso przekręciła fotel i spojrzała na Zoe.

– Zna pani analityka Lionela Goodwina?

– Bez przerwy się skarży, że wszyscy podkradają mu jedzenie.

– Wszedł w skład grupy zajmującej się seryjnymi zabójstwami na autostradach.

Zoe przypomniała sobie po chwili, o co chodzi. W ciągu ostatnich dziesięciu lat przy autostradach międzystanowych znaleziono wiele porzuconych zwłok kobiet. Analitycy FBI ustalili, że morderstwa mają pewne wspólne cechy. Większość ofiar była prostytutkami albo narkomankami i podejrzewano przede wszystkim kierowców ciężarówek jeżdżących na dalekich trasach. W celu wytypowania podejrzanych FBI stworzyło specjalną grupę dochodzeniową zajmującą się seryjnymi zabójstwami na autostradach. Jej członkowie szukali podobnych przypadków w bazie ViCAP, prowadzonej przez FBI i zawierającej dane o przestępstwach z udziałem przemocy. Próbowali dopasować do nich trasy podejrzanych kierowców.

– Rozumiem – odparła Zoe i skinęła głową.

– Uważa, że znalazł trasę, i wytypował grupę możliwych podejrzanych.

– Wspaniale – odparła Zoe. – I chciałaby pani, żebym...

– Grupa liczy dwustu siedemnastu kierowców.

– Ach...

Mancuso otworzyła szufladę, wyjęła grubą teczkę i rzuciła na biurko.

– To podejrzani? – spytała Zoe.

– O nie – odparła Mancuso. – To tylko akta przestępstw z różnych komend policji. – Wyjęła dwie następne teczki i położyła na pierwszej. – Tu są podejrzani.

– Mam zawęzić ich krąg? – spytała Zoe.

– Tak, proszę. – Mancuso się uśmiechnęła. – Byłoby dobrze, gdyby do końca przyszłego tygodnia podała mi pani nazwiska dziesięciu prawdopodobnych sprawców.

Zoe skinęła głową, czując przypływ podniecenia. Było to pierwsze prawdziwe typowanie mordercy, jakie jej zlecono od rozpoczęcia pracy w Sekcji Analiz Behawioralnych. Zawężenie grupy podejrzanych z dwustu siedemnastu do dziesięciu trudno byłoby wykonać nawet w ciągu miesiąca. Czy potrafi to zrobić w tydzień?

Potrafi. Jest w tym świetna.

– Och, a tygodniowy raport... Już go pani przygotowała? – spytała Mancuso. Jej głos stwardniał. – Powinna go pani złożyć do...

– Jest prawie gotowy – odpowiedziała Zoe. – Muszę dodać tylko kilka ostatnich uwag.

– Proszę mi go przysłać przed lunchem.

Zoe skinęła głową i wstała. Wzięła trzy teczki i wyszła z gabinetu Mancuso. Idąc do siebie, otworzyła pierwszą z nich. Na początku znajdował się meldunek policyjny opisujący zwłoki dziewiętnastolatki znalezionej w rowie przy autostradzie I-70 w stanie Missouri. Była naga, posiniaczona, miała na szyi ślady ugryzień. Zoe próbowała przewrócić stronę, gdy nagle wpadła na jakiegoś mężczyznę. Miał głęboko osadzone, brązowe oczy, ukryte pod gęstymi, ciemnymi brwiami. Wyglądał jak zadowolony z siebie student college’u otrzymujący stypendium jako gracz w futbol. Dotknął dłonią brzucha i lekko się uśmiechnął. Zoe natychmiast poczuła irytację, jakby to on ponosił winę za kolizję.

– Przepraszam – powiedziała. Schyliła się po teczki, które upadły na podłogę.

– Ja się tym zajmę – odparł i przykucnął, by jej pomóc.

Chwyciła ostatnią teczkę, nim zdążył jej dotknąć.

– Już wszystko w porządku, dziękuję.

– Widzę – rzekł. Wstał i szeroko się uśmiechnął. – Chyba się jeszcze nie znamy. Nazywam się Tatum Gray.

– Okej – odpowiedziała Zoe, usiłując uporządkować teczki trzymane w rękach.

– Ma pani jakieś imię czy potrzebuję specjalnego certyfikatu bezpieczeństwa, żeby je poznać? – spytał Tatum.

– Nazywam się Zoe – przedstawiła się. – Zoe Bentley.