Tongariro Releasing już za dwa tygodnie, 17 kwietnia, wprowadza na DVD kolekcję niezwykłych, artystycznych filmów krótkometrażowych belgijskiego filmowca Bavo Defurne pod wspólnym tytułem Szczególnie teraz, na wiosnę.

Kompilacja filmów krótkometrażowych Bavo Defurne była dystrybuowana w kinach i na DVD w wielu krajach. Poszczególne filmy prezentowane były również w galeriach sztuki, w tym w Kunsthalle w Wiedniu i w Sala Kubo-Kutxa w San Sebastian oraz w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie.

Na zestaw składają się cztery filmy:
Obsypane nagrodami Ognisko (21 min, 2000)
Marynarz ( 16 min, 1998)
Swięty (10 min, 1997)
Szczególnie teraz, na wiosnę (8 min, 1996)

Ognisko
Opowieść o obozie harcerskim, na którym jeden z chłopców zakochuje się w swoim przyjacielu.

Marynarz
Nastolatek podziwia swojego przyjaciela, marynarza. Wyobraża sobie podróże do egzotycznych krajów, wspaniałe gwieździste niebo i tęsknotę, która sprowadzi przyjaciela do domu.

Święty
Czarnobiały, mówiący samymi obrazami i muzyką film o rzymskim żołnierzu, który ma zostać stracony za wiarę chrześcijańską.

Zwłaszcza teraz, wiosną
Siedemnastoletni chłopiec w klubie sportowym przedstawia idealistyczną filozofię jedności i przyjaźni swoim kolegom. Wierzy, że zawsze będzie żył w tym wspaniałym świecie.

„Nie chcę pokazywać ludziom tego, co widzą za oknem. Chcę pokazywać to, co mogą zobaczyć, kiedy zamkną oczy.”
Bavo Defurne

BAVO DEVUFRNE
Urodzony w 1971 roku, absolwent Lukas St Art School w Brukseli, artysta, fotograf i filmowiec. Bavo Defurne zasłynął debiutancką serią nagradzanych przez krytyków filmów krótkometrażowych, które eksplorowały tematy stale pojawiające się w jego twórczości: homoseksualnej miłości i straty, ciała, siły natury i ciszy.
Wcześniej pracował jako asystent reżysera przy krótkich filmach Matthiasa Mullera, eksperymentalnego filmowca. Był dekoratorem przy kilku filmach, m.in. Dzieciątko z Macon (1993) Petera Greeneway'a.
Już jego pierwszy film krótkometrażowy, Atlantis, dotyczył tematów zawsze bliskich Bavo, tzn. ciszy, sił natury i ciała.
Kompilacja filmów krótkometrażowych Bavo Defurne była dystrybuowana w kinach i na DVD w wielu krajach. Poszczególne filmy prezentowane były również w galeriach sztuki, w tym w Kunsthalle w Wiedniu i w Sala Kubo-Kutxa w San Sebastian oraz w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie.
Ognisko (Kampvuur, 2000) było największym osiągnięciem Bavo jako twórcy filmów krótkometrażowych. Prezentowane było na najważniejszych festiwalach i zdobywało wiele nagród. Zostało kupione przez wiele stacji telewizyjnych, w tym Canal+ we Francji i Channel 4 w Wielkiej Brytanii.
W 2011 roku Bavo Defurne napisał i wyreżyserował pierwszy film pełnometrażowy Noordzee,Texas, w którym rozwija wcześniej podejmowane tematy.
NAGRODY I FESTIWALE

Campfire
Film Four London LGFF 2000
Torino LGFF 2000 Nagroda publicznosci
Torino LGFF 2000 Nagroda Specjalna Jury
Swięty
Nagroda Specjalna Jury Hamburg 1996
OPINIE KRYTYKÓW

Bavo Defurne odnosi olbrzymie sukcesy na festiwalach LGBT na całym świecie. Jego piękne i pełne krótkie filmy dotykają homoseksualnej miłości i straty i są dowodem na pojawienie się jednego z najbardziej ekscytujących młodych filmowców. Radosny i niewymuszony sposób, w jaki czerpie z innych artystów – od duńskiego reżysera Dreyera i rosyjskiego Eisensteina do fotografów Herberta Lista i Pierre'a i Gilles'a daje niewątpliwą przyjemność z oglądania jego dzieł.
Defurne razem ze swoim zespołem stworzył alegoryczną i romantyczną estetykę gejowską, która bazuje na szerokiej palecie wpływów, co wcale nie odbiera jej oryginalności. Wykorzystanie przede wszystkim aktorów nieprofesjonalnych kreuje czarującą niewinność postaci, która dopełnia magicznych i pełnych cierpienia światów, które one zamieszkują. Robin Baker, Sleeve Notes BFI video, 1999

Oglądanie krótkich filmów belgijskiego reżysera Bavo Defurne'a, z których cztery zostały wydane na DVD, stanowi zarówno miłe estetycznie jaki i emocjonalnie słodko-gorzkie doświadczenie. Defurne doskonale oddaje ból dorastania homoseksualnych nastolatków, umieszczając ich w eksperymentalnych dekoracjach, które przywodzą na myśl sceny znane z twórczości innych artystów. Mike Goodridge, The Advocate.
Jego filmy posiadają wielką siłę i zasługują na ustawienie go w jednym szeregu z najlepszymi twórcami kina z Belgii. Pojawienie się zestawienia jego czterech filmów krótkometrażowych powinno przynieść ich autorowi miejsce i uznanie na jakie z całą pewnością zasługuje.
Anthony Nield, TheDigitalFix.com
Fagmenty wywiadu Petera de Potter (BUTT Magazine)
Dlaczego w Twoich filmach nigdy nie ma prawdziwej nagości?
Czy nie byłoby to strasznie nudne? Tak naprawdę trochę nagości jest, ale nie w sytuacjach seksualnych. W „Ognisu” jeden z głownych pobaterów, Koen, wyskakuje nago z namiotu. Ale nikt tego nie zauważył, bo nie ma w tym kontekstu seksualnego. Sex w połączeniu z nagością jest po prostu nudny.
Co jest tak niesamowicie atrakcyjnego w skautach?
Obóz harcerski to model idealnego gejowskiego getta. Skauci są naturalni, niezależni, wiecznie dojrzewający i mają swoje małe domki w pięknej wspólnocie chłopców. Czyż nie tego właśnie szuka każdy gej?
Czy podglądałeś z ukrycia w szkole chłopców pod prysznicem?
Przez wiele lat byłem członkiem drużyny wioślarskiej. Kajakarze byli o wiele bardziej sexy niż kumple w szkole. Oczywiście zerkałem na moich kolegów. Ale zbyt dużo nas łączyło, żebym miał się koncentrować na podglądaniu ich pod prysznicem. Wioślarstwo to coś duchowego, tworzy prawdziwe więzy. Uwielbiam takie więzy, to taka inna delikatność w męskim świecie.
Co próbujesz osiągnąć swoimi filmami?
Szczerze, to nie wiem. Myślę, że gdybym to wiedział, to natychmiast przestałbym robić filmy. Może szukam Doskonałego Piękna.
Skąd w Twoich filmach powracający temat seksualnego przebudzenia?
Lubię zmiany i ruch. Widownia szybko by się znudziła, gdyby historia się nie rozwijała. Dlatego przebudzenie jest miłe. A poza tym, każy gej pozostaje w jakimś stopniu chłopcem. Dlatego moje filmy są o chłopcach.