Obraz "Prawie jak matka" w reżyserii Anny Muylaert – laureat festiwalu filmowego w Sundance (Nagroda za występ aktorski) i Berlinale (Nagroda Publiczności oraz Nagroda Międzynarodowego Stowarzyszenia Kin Artystycznych) – pojawi się na ekranach polskich kin 11 września.

Val (obsypana nagrodami za tę kreację Regina Casé) pracuje w charakterze gosposi u bogatej rodziny w São Paulo. Zajmuje się nie tylko codziennym dbaniem o dom, praniem, gotowaniem i sprzątaniem, ale jest też powiernicą nastoletniego Fabinho, dla którego własna matka nigdy nie znajduje czasu. Val sama ma córkę, której nie widziała od wielu lat. Na czas wyjazdu „za chlebem” do stolicy zostawiła ją w rodzinnym mieście pod opieką krewnych. Dziewczyna właśnie skończyła szkołę średnią i niespodziewanie zapowiada swój przyjazd pod pretekstem egzaminów na studia. Jessica (doceniona rola Camili Márdili) jest teraz młodą, pewną siebie, piękną kobietą z ambicjami. Zamierza studiować architekturę w São Paulo i za nic ma relacje obowiązujące w domu, w którym pracuje Val. W uporządkowanym życiu mieszkańców willi zaczyna panować chaos. Krok po kroku niegdyś nienaruszalne reguły domowe zaczynają się rozpadać. W końcu, w środku awantury między matką a córką, wychodzi na jaw tajemnica Jessiki.

W Prawie jak matka tradycja i nowoczesność stają naprzeciwko siebie na bokserskim ringu. Brazylijskie normy społeczne pękają tu jedna po drugiej, obnażając przy tym, na jak twardym fundamencie zostały zbudowane. To jednocześnie subtelne kino kobiece opowiadające o trudnej relacji oddalonych od siebie matki i córki oraz anarchistyczne, wyzwoleńcze kino społeczne, wymierzone w upokarzającą klasowość i niewrażliwych burżujów.

Anna Muylaert – studiowała komunikację kulturową i sztukę na Uniwersytecie São Paulo. To wtedy objawiło się jej zainteresowanie kinem, któremu dała wyraz jako krytyk filmowy. Jeszcze na studiach publikowała recenzje i artykuły w najważniejszych mediach w kraju. W latach 90. XX wieku związała się z telewizją. Pracowała jako redaktorka i reporterka programów kulturalnych, a także jako ich scenarzystka. Zanim nakręciła swój debiut reżyserski w 2002 roku (nagradzane Durival Discos), zrobiła sześć filmów krótkometrażowych, wśród których za najważniejszy uchodzi A Origem dos Bebês Segundo Kiki Cavalcanti z 1995 roku, nagrodzony na Rio Cine e Cine Ceará, brazylijskim święcie kina. Jej drugi film É Proibido Fumar zdobył osiem nagród na Festival de Brasília, w tym za reżyserię i scenariusz. Trzeci film Chamada a Cobrar oparła reżyserka na swoim projekcie telewizyjnym. Czwarty obraz, Prawie jak matka, rozsławił ją na świecie, przynosząc jej nagrody na festiwalach Sundance i Berlinale. Muylaert jest także scenarzystką. Ma na koncie scenariusze takich filmów jak Wyprawa do Xingu (2012) czy Rok, w którym moi rodzice wyjechali na wakacje (2006).