31 lipca w polskich kinach pojawi się pierwszy raz w cyfrowej jakości jeden z najlepszych i najgłośniejszych filmów Larsa Von Triera, „Przełamując fale”. Od tego filmu rozbłysła gwiazda dwóch znakomitych aktorskich osobowości: pochodzącej z Wielkiej Brytanii Emily Watson oraz Duńczyka Stellana Skarsgårda.

Bohaterką filmu jest Bess McNeill (nominowana do Oscara Emily Watson), która właśnie zawarła związek małżeński z Janem (Stellan Skarsgård), pracownikiem platformy wiertniczej. Chociaż Bess jest głęboko wierząca i postępuje według wytycznych swojej wiary, lokalna społeczność nie akceptuje jej małżeństwa, a Jana traktuje jak obcego. Kiedy mężczyzna znów wyrusza na platformę, poddana społecznemu ostracyzmowi Bess gorliwie modli się do Boga, by jej rozłąka z mężem trwała jak najkrócej. Jej prośba zostaje spełniona. Jan wraca do domu wcześniej w wyniku wypadku, któremu uległ przy pracy. Sparaliżowany mężczyzna prosi żonę, obwiniającą się o jego nieszczęście, by współżyła z innymi mężczyznami i opowiadała mu o swoich przeżyciach, bo tylko w ten sposób może być dalej szczęśliwa. Na początku niechętna wytycznym męża, Bess z czasem zaczyna wierzyć, że dzięki temu jej mąż wróci do zdrowia.

„Przełamując fale” uchodzi dziś za klasyczny obraz utrzymany według zasad manifestu DOGMA 95. Oszczędna scenografia, specyficzna gra aktorska i plastyczne, niedoświetlone zdjęcia budują niepowtarzalny klimat. Mimo upływającego czasu, film nie zestarzał się ani trochę. Prowokacyjny, autorski styl Larsa Von Triera przyniósł liczne nagrody filmowe, w tym Grand Prix festiwalu w Cannes.

Lars Von Trier

Jeden z najwybitniejszych współczesnych twórców filmowych. Urodził się w 1956 roku w Kopenhadze. Ukończył szkołę filmową w swoim rodzinnym mieście. Jeszcze jako student rozpoczął międzynarodową karierę od dwukrotnego zwycięstwa na festiwalu   filmów studenckich w Monachium. Jego debiut, „Element zbrodni” nie tylko został zakwalifikowany do konkursu MFF w Cannes w 1984 roku, ale zdobył tam nagrodę najwyższej komisji technicznej.  Film stanowił pierwszą część „trylogii europejskiej”, na którą złożyły się jeszcze „Epidemia” (1988) i „Europa”. Filmy te były typowymi przykładami   autorskiego   kina   artystycznego – poszukującego i wyrafinowanego stylistycznie. W 1995 roku Von Trier ogłosił wraz z grupą innych skandynawskich reżyserów Manifest Grupy Filmowej „Dogma”, który uznawany jest za jeden z najważniejszych aktów przemiany sztuki filmowej. Zakładał on odejście od filtrów i efektów optycznych na rzecz naturalności, zakazywał eksperymentów z chronologią i wypełniania ekranowego czasu „powierzchowną akcją” (używanie broni, morderstwa), a także nakazywał filmowanie kamerą „z ręki”. To właśnie do tych zasad próbowały się stosować filmy „Przełamując fale” (1996), „Idioci” (1998) i „Tańcząc w ciemnościach” (2000). Ten ostatni canneńskie jury nagrodziło Złotą Palmą, najważniejszą nagrodą festiwalu. Filmy Duńczyka mają tylu zwolenników, co przeciwników. Przez jednych Von Trier uważany jest za geniusza, przez drugich – za manipulatora współczesnego kina. Podział ten utrzymał się także przy okazji premier innych filmów twórcy, jak „Dogville” (2003), „Mandarlay” (2005), „Melancholia” (2011) czy „Nimfomanka” (2013).
Dystrybutorem „Przełamując fale” w Polsce jest Art House.

„Przełamując fale”
Reżyseria: Lars von Trier
Obsada: Emily Watson, Stellan Skarsgård, Katrin Cartlidge, Jean-Marc Barr, Adrian Rawlins
Dania, Francja, Hiszpania, Holandia, Islandia, Norwegia, Szwecja 1996, 159 min.