24 kwietnia w kinach pojawi się film "Biały cień" w reżyserii Noaza Deshe – zwycięzca Konkursu Głównego 14. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego T-Mobile Nowe Horyzonty. Dystrybutorem filmu jest Stowarzyszenie Nowe Horyzonty.

W Tanzanii, Kenii i Kongo albinosi traktowani są jak lukratywny towar. Szamani płacą fortunę za części ciała i narządy dotkniętych bielactwem Afrykańczyków, wierzą bowiem, że sporządzone z nich amulety przynoszą szczęście i dobrobyt. Alias jest młodym albinosem z tanzańskiej wioski. Po tym, jak zostaje świadkiem brutalnego morderstwa swojego ojca, również albinosa, matka wysyła go do miasta, by tam poszukał schronienia. Trafia pod opiekę wuja, ale zawiedziony ulicznym życiem przenosi się do chatki na obrzeżach miasta, w której żyje grupa podobnych do niego dzieci. Tam przekonuje się, że nie sposób uciec przed swym genetycznym dziedzictwem i tylko akceptacja tego faktu może dać mu szansę na osiągnięcie fizycznej i duchowej równowagi. Reżyser konsekwentnie nie trzyma się jednego stylu –  niektóre sceny filmuje z surową, dokumentalną precyzją, by kolejnym ujęciom nadać ton impresjonistyczny. Dynamiczna kamera, nieoczekiwane retrospekcje i niepokojące głosy spoza kadru nie pozwalają widzowi poczuć się bezpiecznie.

Film otrzymał Grand Prix oraz 20 tysięcy euro w Międzynarodowym Konkursie Nowe Horyzonty. Jury w składzie Tomasz Wasilewski, Christian Jeune, Martin Schweighofer, Leonardo Brzezicki, Syllas Tzoumerkas wybrało go spośród 13 konkursowych filmów.

13 stycznia 2015 roku tanzański rząd postanowił zabronić praktykowania czarów, by powstrzymać ataki na albinosów, których organom przypisywane są magiczna moce –  pisze agencja AFP, cytując rzecznika ministerstwa spraw wewnętrznych. Za dwa miesiące rozpocznie się operacja specjalna o nazwie Koniec z zabójstwami albinosów. Akcję przeprowadzi policja przy wsparciu lokalnych władz i członków Tanzańskiego Stowarzyszenia Albinosów, i na początku odbędzie się ona w najbardziej dotkniętych prowincjach na północy kraju.

Noaz Deshe: Kiedy przygotowywałem się do prowadzenia warsztatów w Dar Es Salaam, usłyszałem o porwaniach albinosów we Wschodniej Afryce. Zdecydowałem, że muszę nakręcić o tym film: prawdziwą kronikę życia młodego człowieka, za którego głowę wyznaczono cenę. Osoby, która w obliczu pewnych wydarzeń nagle zdaje sobie sprawę ze swojej zagrażającej temu życiu kondycji. Okoliczności sprawiają, że Alias doświadcza zwierzęcej strony swojej natury – reaguje instynktownie na każdy alarm. Musi zaakceptować samotność, a marzenia traktować jak przyjaciela, który pozwala przetrwać w złym świecie. Poszczególne elementy fabuły opierały się tylko na tym, co główny bohater jest w stanie zrozumieć z otaczającej go rzeczywistości i skleić w jakąś całość, informacje związane z polityką czy kulturą miały być podawane za pomocą sensualnej formy. By pracować w ten sposób musieliśmy stać się nie zajmującymi uwagi, szybko poruszającymi się ludźmi stamtąd, pewnymi, że wszyscy wokół nas są bezpieczni i że się nie boją.

Czy casting był trudny – i tak i nie. Wybieraliśmy ludzi z ulicy. Z moim współpracownikiem Hashimem Rubanzą chodziłem na targ rybny. Pewnego dnia patrząc na sprzedawców ryb, zlokalizowaliśmy ich szefa, mężczyznę siedzącego na stołku w otoczeniu rybaków, ustalającego z nimi ceny. W sposób naprawdę widowiskowy kontrolował tłum wokół siebie. Był urodzonym performerem. Zaprosiliśmy go na przesłuchanie i w rezultacie zagrał w filmie jednego z zabójców.

Kwestia formy –  jedyna techniczna decyzja, jaką musiałem podjąć, dotyczyła wykorzystania wszelkich dostępnych narzędzi, by wiarygodnie oddać realia. Nie wiedziałem, co to właściwie będzie oznaczać, oprócz tego, że chodzi o brak synchronizacji, który przejdzie w synchronizację. To bardzo subiektywne. Ale w oparciu o intuicję, badania i mnóstwo zebranych faktów – wiele rzeczy znalazło właściwą formę. Muzyka w filmie pokazuje duchową i fizyczną sytuację Aliasa, jest echem jego charakteru. Podobnie z eksperymentalną narracją – miała otwierać zmysły i prowokować pytania.