W lipcu, nakładem wydawnictwa W.A.B., na półki księgarni trafiła książka Izabeli Czajki-Stachowicz Moja wielka miłość. Autorka zaprasza czytelników w podróż do Rzeczpospolitej z okresu przedwojennego. W jej opowieści ukazana jest barwna postać Franza Fiszera.

Jest rok 1930. Młodziutka Bella wraz z mężem, architektem Jerzym Gelbardem, wraca do Warszawy po kilkuletnim pobycie w Paryżu. Częsta nieobecność Jerzyka sprawia, że dziewczyna spędza czas w towarzystwie bywalców kultowej kawiarni Ziemiańska. Kiedy spotyka tam Fiszera, myśliciel ma już siedemdziesiąt lat. Szybko nawiązuje się między nimi nić sympatii i zaczyna on regularnie bywać w domu Gelbardów.
W czułych i barwnych anegdotach Czajki Fiszer daje się poznać jako wielki oryginał: dziedzic fortuny, który przejadł cały majątek, filozof, który nie napisał ani jednej książki, wierny przyjaciel poetów, który Lesmana uczynił Leśmianem. Pamięć o Fiszerze, lwie salonowym, przetrwała we wspomnieniach niemal wszystkich ważnych przedstawicieli bohemy artystycznej dwudziestolecia międzywojennego, ale to z opowieści Czajki wyłania się najpełniejszy i najbardziej fascynujący obraz genialnego Franza.

Izabela Czajka-Stachowicz (1893-1969) – polska pisarka. Pochodziła z szanowanej żydowskiej rodziny Szwarców, była stryjeczną wnuczką zgierskiego myśliciela Izuchera Mosze Szwarca (Schwartza). Kronikarka życia międzywojennej bohemy, przyjaciółka i muza artystów i pisarzy, m.in. Witkacego, Broniewskiego, Iwaszkiewicza. Studiowała w Warszawie, Berlinie i Paryżu. Debiutowała w 1937 roku reportażem Moja podróż: Szlakiem Południa, wydanym pod pseudonimem Iza Bell. W czasie wojny, po ucieczce z getta, pod nazwiskiem Stefania Czajka wstąpiła do oddziału Armii Ludowej. W 1946 roku jako Izabela Gelbard wydała tom poezji Pieśni żałobne Getta. Największy rozgłos zyskały jej powieści autobiograficzne.

Izabela Czajka-Stachowicz
Moja wielka miłość
premiera: lipiec 2013 roku
Wydawnictwo W.A.B.