Może i wszystkie trzy tomy najnowszego wydania "Królów przeklętych" dotarły do mnie grubo po premierze, ale za to za jednym razem, co ucieszyło mnie nie tylko w momencie otrzymania przesyłki, ale - znacznie bardziej - w chwili zakończenia lektury pierwszego tomu. A pochłonęłam go z wypiekami na twarzy i przeświadczeniem, że jeśli natychmiast nie sięgnę po kontynuację, oszaleję z niecierpliwości i ciekawości. Tak dalece wciągnęły mnie średniowieczne realia, zaabsorbowały perypetie bohaterów i porwały snute przez nich intrygi, że niemożność bezzwłocznego powrotu do świata XIV-wiecznej Europy byłaby prawdziwą torturą. Na szczęście mogłam pójść za ciosem i oddać się lekturze, póki wrażenie były świeże, a ja sama na bieżąco z problemami bohaterów i istna lawiną wydarzeń wieńczących pierwszy tom. A muszę przyznać, że niedosyt po jego lekturze, który wynikał nie z rozczarowania jakimkolwiek z aspektów fabuły, lecz chęci natychmiastowej kontynuacji oraz oczekiwania co do kolejnych części cyklu, były spore. Maurice Druon wysoko ustawił sobie poprzeczkę ze swadą i rozmachem wprowadzając czytelników w realia największego - i chyba najbardziej skomplikowanego i zawiłego - średniowiecznego konfliktu, bez trudu wiodąc go poprzez labirynt intryg i wydarzeń meandrami wielowątkowej fabuły, pozostawiając wiele kwestii otwartych, niedokończonych lub ledwie zarysowanych. Co tu dużo mówić, miałam nadzieję, że autor sprosta rosnącym oczekiwaniom czytelników. I rzeczywiście, lektura dwóch kolejnych powieści wchodzących w skład drugiego tomu, "Prawa mężczyzn" oraz "Wilczycy z Francji" nie tylko nie rozczarowała, ale utrzymała w początkowym zachwycie dla twórczości Druona.

Fabuła „Prawa mężczyzn” koncentruje się wokół kwestii związanych z władzą we Francji. Po krótkich i nieudolnych rządach Ludwika X Kłótliwego, któremu udało się zniweczyć większość dokonań swego ojca Filipa Pięknego, tron francuski pozostaje pusty: córka Kłótnika z pierwszego małżeństwa z Małgorzatą Burgundzką, pięcioletnia Joanna z Nawarry, posądzana jest o nieprawe pochodzenie, natomiast owoc drugiego związku zmarłego króla z Klemencją Węgierską wciąż jest w sferze pobożnych życzeń – spadkobierca Kapetyngów jeszcze się nie narodził. Regenta nadal nie wyznaczono, zaś pretendentów do tego tytułu jest trzech: najstarszy brat Kłótnika, Filip hrabia Poitiers, brat zamordowanej królowej, książę Burgundii oraz hrabia Walezjusz, stryj zmarłego króla, który otoczył kuratelą ciężarną królową.
Jakby tego było mało, pusty pozostaje również tron Piotrowy. Hrabia Poitiers, licząc na wsparcie kardynała Dueze, postanawia zaangażować się w jego wybór na papieża i podstępem „organizuje” konklawe.
Spór pomiędzy Robertem d’Artois a jego stryjną Mahaut wchodzi w nową fazę. Gdy regent wydaje rozporządzenie zabraniające dziedziczenia po kądzieli (by wykluczyć Joannę z Nawarry z sukcesji), Robert wraca do Artois mając poparcie możnych, mimo, że Filip przywrócił prawa do hrabstwa swej teściowej. W sprawę francuskiego tronu miesza się angielski król Edward II, dostrzegając możliwość wyzwolenia Gujenny – i to pomimo starań swej królewskiej małżonki, Izabeli, wspierającej dążenia swego brata do korony.

„Wilczyca z Francji” opowiada z kolei o losach Izabeli Francuskiej, wzgardzonej żony angielskiego króla, żyjącego w jawnym związku ze swym faworytem, Hugonem Despenserem, który nie tylko manipuluje monarchą, ale też upokarza królową na każdym kroku. Władczyni, obawiając się zamachu, wyjeżdża do rodzinnego kraju, ściąga tam swego syna, księcia Edwarda i wraz ze swym kochankiem, zbiegiem z Tower, lordem Mortimerem, staje na czele buntu możnych i wyrusza do Anglii, by zemścić się na niewiernym małżonku i jego faworycie oraz by przejąć władzę w królestwie w imieniu swego syna.

Kolejne powieści spod szyldu „Królów przeklętych” w najmniejszym stopniu nie odstają poziomem od poprzednich części cyklu, za to dorównują im pod względem literackiego kunsztu. Druon z podobną swadą i rozmachem podejmuje opowieść o losach bohaterów, które obfitują w mniejsze lub większe dramaty i historie tak nieprawdopodobne, że niejednokrotnie trudno uwierzyć, że miały miejsce w rzeczywistości. Bez trudu podąża za biegiem wydarzeń, te zaś następują po sobie w iście zawrotnym tempie; bezbłędnie odnajduje się w gąszczu faktów i opowiada o nich tak zajmująco, a zarazem przystępnie i klarownie, że nie sposób oderwać się od lektury.
Mam wrażenie, że tym razem autor dostał większe pole do popisu; znaczące wydarzenia, sekrety władców, polityczne intrygi i rodzinne tragedie występują z taką częstotliwością i natężeniem, że wierzyć się nie chce, iż te niesamowite scenariusze są oparte na faktach, nie zaś dziełem wyobraźni pisarza.

II tom „Królów przeklętych” to kontynuacja doskonała – autor umiejętnie i płynnie podejmuje wątki z poprzednich części, rozwija je bądź kończy po mistrzowsku, inauguruje kolejne – a wszystkie elementy politycznej układanki wskakują na swoje miejsce, tworząc barwną, przebogatą mozaikę wydarzeń składających się na historię średniowiecznego konfliktu między Francją a Anglią, Kapetyngami a Plantagenetami. Napięcie w kolejnych powieściach cyklu nie opada ani na chwilę, co w równym stopniu jest zasługą tyleż mistrzowskiego pióra Druona, co fascynującej historii obu królewskich rodów i wojny stuletniej.

W „Prawie mężczyzn” i „Wilczycy z Francji”, bardziej niż w powieściach wchodzących w skład I tomu, daje się zauważyć kolejna fantastyczna cecha twórczości Maurice’a Druona: zaprezentowanie czytelnikowi kilku różnych punktów widzenia na konkretną kwestię – na przykład stanowisko Roberta d’Artois i jego stryjny Mahaut w sprawie sporu o hrabstwo, poglądy królowej Izabeli i króla Edwarda II na sytuację w Anglii czy argumenty pretendentów do tytułu regenta przemawiające za kandydaturą każdego z nich; dają one czytelnikowi pełniejszy wgląd w konkretną sytuację i możliwość poznania szerszej perspektywy. Zwłaszcza, że i bohaterowie, wyraziści i barwni, są niejednoznaczni i wielowymiarowi, autentyczni w swoich wadach i słabościach, trudni do zdecydowanej, niebudzącej żadnych wątpliwości oceny.
Z niecierpliwością czekam na zwieńczenie cyklu, oczekiwania mam naprawdę ogromne, ale też jestem spokojniejsza, bo nie są one wyssane z palca, lecz poparte wybitnie pozytywnymi wrażeniami, jakie wyniosłam z lektury dwóch tomów / pięciu kolejnych części serii.